Op iedere pagina een zin die je wilt inlijsten!

De mooi vormgegeven kaft van deze novelle nodigt uit tot lezen. Wat verwacht je van Dimitri Verhulst na een rustpauze van drie jaar? Prachtig taalgebruik doorspekt met de nodige Vlaamse woorden, humor en triestheid in dezelfde zin en een verhaal dat blijft hangen. Om direct met dat laatste te starten. Het verhaal kent slechts enkele personages, lijkt niet heel groot maar geeft voldoende aanleiding tot diepgaande discussie.

Net wanneer de misantroop Mattis zijn afgelegen huis wil verkopen, valt hij als een blok voor Elma, zijn buurvrouw aan de overkant van het meer. Hij cancelt de verkoop bij de immobiliënboerin. Nu blijkt Elma nog niet volledig over de dood van haar man heen maar ze gaan de relatie aan. Dan volgt de strijd van Mattis met de dode , met de liefde en met zichzelf.

Het taalgebruik echter brengt dit verhaal tot een hoog niveau. Wat een pareltjes op iedere pagina. Ook veel humor in de korte hoofdstukken. Korte en iets langere zinnen wisselen elkaar in hoog tempo af waardoor het sprankelt. Met het neerzetten van enkele zinnen weet Verhulst een hele scene te beschrijven waarbij je zelf een beeld kunt vormen hoe conversaties verlopen. Want conversaties kom je niet veel tegen in de Pruimenpluk. Dat is wellicht heel bewust gedaan omdat Mattis een behoorlijke egoïst is. Zeker aan het eind komt dit mooi naar voren. Toch kreeg ik geen hekel aan Mattis en snapte ook zijn strijd.

Absoluut de moeite waard deze novelle te lezen en te genieten van de (wrange) humor van een echte Verhulst. Hulde aan de schrijver en zijn team.