Degene die vlucht wint....

Niet eerder had ik een boek gelezen van deze auteur maar door de enthousiaste aankondiging en de mooie preview, besloot ik me direct in te schrijven voor de leesclub 'De spiegel van ons verdriet'. Omdat dit het laatste deel van een trilogie is, heb ik - nog voor ik de bevestiging voor de deelname had ontvangen - het eerste gedeelte 'Tot ziens daarboven' gelezen. Prachtig dus de verwachtingen waren torenhoog.

Direct een positieve opmerking; de delen zijn heel goed afzonderlijk van elkaar te lezen. Het is de schrijfstijl van Lemaitre die maakt dat je direct in het boek zit. De personages leven direct en hoewel het ene karakter je meer aanspreekt dan het andere, ben je wel heel benieuwd naar hun avonturen in deze bijzondere periode in Frankrijk aan het begin van de tweede wereldoorlog. Iedereen is op de vlucht voor iets anders, de ontrafeling van een familiegeheim, de oorlog of zijn eigen bestaan.

Pierre Lemaitre maakt veel gebruik van metaforen. Toch stoort het het leesgenot niet, integendeel. Zelf vond ik het gevecht tussen de kraaien en de duif heel mooi omschreven.
"In het midden een duif. Daaromheen kraaien, die zwarte vogels met een zwartglanzend verenpak, die vaak met raven worden verward. Désiré begreep al gauw dat het in werkelijkheid om een slachtpartij ging.... .....Hij joeg ze opnieuw weg, ze kwamen weer terug, de duif strompelde verder, zijn veren alle kanten op, de pikkende snavels hadden hem zwaar verwond, langzaam zakte hij in elkaar, alsof hij hoopte weg te zinken in het asfalt. Toen begreep Désiré dat het geen zin had om de strijd voort te zetten."
Het is exemplarisch voor het leven en de vlucht van Désiré iedere keer in een nieuwe rol.

Het eind is in tegenstelling tot het eerste deel van de trilogie, een beetje verwacht en heeft een 'feel-good' karakter. Best fijn voor een roman die tijdens de oorlog speelt maar dit maakt voor mij dat ik vier sterren heb gegeven in plaats van de vijf voor het eerste deel.