Bekoorlijke novelle in mysterieuze sfeer van de Hebriden

Dough krijgt een brief van de notaris van zijn vader. Hij ligt op sterven en volgens de traditie gaat de titel van ‘Laird van de Hebridensmaragd’ over van vader op zoon. Een verplichting waar hij niet onderuit kan. Hij had gezworen om nooit nog een voet op het eiland te zetten maar na de dood van zijn vrouw en dochter door een tragisch ongeval, keert hij toch terug om zijn verantwoordelijkheid op te nemen. Er is zowiezo niets meer over voor hem om in Nederland te blijven, zijn 2 grote liefdes zijn niet meer en zijn bedrijf heeft hij verkocht.
Het eiland en zijn bewoners zijn vastgeroest in de jaren stillekes en Dough heeft de ambitie om het eiland nieuw leven in te blazen en zo de vooruitgang te bewerkstelligen. Vele bewoners zien hem als een buitenstaander en volgen dan ook alles met argusogen.
Ook Jane, een buitenstaander die jaren geleden op het eiland neerstreek is niet blij met de veranderingen die op til staan. Zij is gevlucht voor de rust en de stilte, niet om toeristen te lokken. Zal Dough er in slagen om zijn plannen te voltrekken of keren de bewoners zich terug tegen hem…

Het verhaal speelt zich af op het Schotse eiland Hebridensmaragd. Door de beeldende schrijfstijl kun je al direct een voorstelling maken van de omgeving. Dit zorgt er meteen voor dat je de sfeer opsnuift en je tussen de schapen waant op de glooiende hellingen.
Afwisselend wordt er verteld vanuit het standpunt van Dough en de andere bewoners van het eilandje. Zo zijn er de typische roddeltantes, die altijd van alles op de hoogte zijn, de meer teruggetrokken types die meer de kat uit de boom kijken, en dan degene met het hart op de tong waardoor de discussies soms hoog oplopen. De sfeer van het eiland met zijn bewoners, die ver lijken te staan van de bewoonde wereld, wordt heel passend overgebracht, het lijkt als een commune met zijn eigen regels en wetten. Een afgezonderde gemeenschap die vastgeroest zit op hun territorium en geen invloed dulden van buitenaf.

“Maneschijn licht het pad naar het strand op. Haar ogen wennen aan de nacht en tegen het donker van de bergen worden slapende schapen zichtbaar, het lijkt of een reuzenhand pluizige knotten wol over het eiland heeft uitgestrooid.”

De connecties tussen de verschillende eilandbewoners worden ook stapsgewijs duidelijk maar niet alleen het heden speelt een belangrijke rol. Er zijn ook veel herinneringen die boven komen en die een heel andere kant van de personages laten zien.
Het verhaal leest heel vlot en je voelt mee met de arme Dough die heel wat op zijn bordje krijgt. De liefde hangt ook in de lucht maar wordt ook overschaduwd door gebeurtenissen uit het verleden.
Een mooi verhaal, niet al te diepzinnig maar wel leuke confrontaties, soms wat afgunst en een diepgewortelde woede die boven komen, schrik voor verandering zit er goed in en natuurlijk ook verloren liefdes en nieuwe uitdagingen. Hoewel het wat voorspelbaar is, zorgt het verhaal voor een aangename leesavond in de typische sfeer van de Hebriden.