Heerlijke mindfuck

Chris en Dimi, 2 broers zitten bij de psychologe Lexa. Chris neemt het woord, Dimi hult zich in stilzwijgen, meestal toch. Lexa probeert te sturen. Wie vertelt de waarheid? Hun vader is vermoord en Chris wijst zijn broer aan als de schuldige. Na de zoveelste keer begint hij opnieuw aan zijn verhaal. En de psychologe hoopt dat er nu eindelijk een doorbraak komt. Zal de waarheid toch nog aan het licht komen?

Ambigu is een psychologische thriller die niet alleen de hoofdpersonages horendol maakt, maar ook als lezer krijg je continu een ander beeld van de feiten, een vertekend beeld of toch de waarheid?
Het verhaal wordt afgewisseld tussen het levensverhaal dat Chris vertelt aan de psychologe en stukjes uit zijn dagboek en fictief verhaal. Daartussen komt het af en toe tot confrontaties tussen de 2 broers en de psychologe.
Het lijkt een kat en muis spel waarbij de 8 jaar jongere Dimi niets liever doet dan zijn broer op stang te jagen. Chris zou beter moeten weten, maar laat zich telkens weer vangen. En Lexa is de psychologe die de 2 vechtende honden soms uit elkaar moet drijven. Een delicaat spel want de gemoederen lopen soms hoog op.
De auteur weet de emoties, de woede, de frustraties goed over te brengen. De herinneringen en flashbacks vertellen dan weer minutieus hoe Chris alles beleefd heeft. Een schrijnend verhaal en ook dat wordt heel meeslepend verteld.

Wat is er nu echt gebeurd? Wat vertelt Chris niet? Wat heeft hij misschien verdrongen? Vragen waar Chris mee zit en die ook de lezer bezig houdt.
Het plot zit dan ook knap in elkaar want de spanning wordt met de minuut opgedreven. Een kleine doorbraak van Chris bij de psychologe zorgt dan weer voor wat extra spanning want hoe gaat het nu verder?

Ongelooflijk knap gedaan en hoewel het oorspronkelijk geschreven is voor een toneelstuk, zag ik tijdens het lezen de personages al zitten in dat kleine benauwde kamertje. Het einde is verbluffend en geniaal! Ook het nawoord van de auteur past er perfect bij.