rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan

Janine en Jack zijn nog steeds op de vlucht voor haar ex-man Sjaak. Samen met Harry, hun rots in de branding, verhuizen ze van hot naar her. Telkens ze iets op hun plooi komen, verschijnt Sjaak weer ten tonele...
Zowel de continue angst als het PTSS hebben hun weerslag op het gezin. Niet alleen Janine, maar ook Jack en zelfs Harry kunnen niet langer omgaan met deze loodzware last. Waar zal dit eindigen???

Dit verhaal is weer gebaseerd op waargebeurde feiten. Dit maakt een diepe indruk achter, want wat lijkt alles uitzichtloos.
Nergens veilig, altijd een angstige blik over de schouder. Pas gesetteld zijn en terug moeten verhuizen, van werk veranderen,... Het lijkt hopeloos.
Deze gevoelens van wanhoop en angst worden uitstekend overgebracht naar de lezer toe.

"Op het moment dat ze haar fiets oppakte om te keren, zag ze dat de auto weer ging rijden. Eerst langzaam, vervolgens trapt de bestuurder flink op het gaspedaal. In een mum van tijd verdween de auto uit haar gezichtsveld. Het gele gevaarte reed weg in de richting van Hank, in de richting van hun huis en van Jack zijn school. Een mengeling van emoties overviel haar en ze wist niet meer op welke ze kon vertrouwen: angst, woede of verdriet."

Dankzij flashbacks krijg je stukjes mee uit haar fel bevochten voorgeschiedenis met Sjaak.
Hierdoor is het boek perfect los te lezen, maar natuurlijk is het meer confronterend en ervaar je meer het inlevend vermogen als je "de hel" volledig in zijn geheel hebt meegemaakt en overleefd zoals Janine.
Ook de groeiende ergernis voor de falende hulpverlening komt aan bod. Eerst moeten er gewonden of doden vallen vooraleer wordt ingegrepen... onvoorstelbaar.
De jonge Jack krijgt ook heel wat op zijn boterham, en niet alleen bergen hagelslag.
Ondanks hun tegenslagen en ellende, voel je de liefde voor elkaar, maar het breekt je hart om ze allemaal te zien lijden en te zien spartelen om te overleven.

"Wat er door Jack zijn hoofd ging wist ze niet. Hij praatte er nooit over. Hij stopte al zijn gevoelens weg. Ver weg. Misschien in de hoop dat ze vanzelf verdwenen."

Wat er direct bij me opkwam toen ik het boek dicht sloeg, is het liedje van Herman Van Veen "opzij opzij opzij"
"We moeten rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan."
Geen tijd om tot jezelf te komen, maar altijd maar verder doen en hopen dat het ooit betert. Wat een doorzettingsvermogen!

Alweer een verhaal die je vast klampt en blijft rondspoken in je hoofd.