Lezersrecensie
Muidhond
Deze recensie is eerder verschenen op Koukleum.nl.
‘Muidhond’ stond al lange tijd op mijn nog-te-lezen lijst, vooral doordat dit boek ter sprake kwam bij een Koukleum-meets-auteurs-event en hier lovende reacties opkwamen en het anderzijds ook als schokkend werd besproken. Nu zagen we dat Schilperoord een nieuw boek uit gaat brengen, namelijk ‘Licht in de stad‘, dat in oktober verschijnt, en hierdoor was ik naast het boek ook erg nieuwsgierig naar de schrijfstijl van Schilperoord.
Het verhaal begint op het moment dat Jonathan zijn laatste dag in zijn cel is en hij vrijgelaten wordt en naar huis gaat. Hij is vastbesloten om zijn therapieopdrachten in zijn werkboek te gaan maken zodat het deze keer beter gaat. Hij prent zich de woorden van de psycholoog in, zoals ‘Je hebt gedachten, je bent ze niet’. Ook zorgt Jonathan op een lieve en aandoenlijke manier voor zijn ziekelijke moeder. Zijn moeder houdt Jonathan klein door hem steeds ‘Jochie’ en ‘Mijn lieve jongen’ te noemen. Jonathan schaamt zich zeer zeker voor wat hij in het verleden met zijn buurmeisje in de duinen gedaan heeft en is ook vastbesloten om dit niet meer te laten gebeuren. Echter de hete zomer en zijn nieuwe buurmeisje maken gevoelens bij hem los die hij niet onder controle heeft.
Schilperoord weet op een ongelooflijk goede manier in de huid van Jonathan te kruipen en kan zich verplaatsen in de gedachten en gevoelens van Jonathan, waardoor je als lezer tot op zekere hoogte sympathie voor hem krijgt, tot het ongemakkelijke af. Als lezer ga je zelfs mee in het goed praten wat Jonathan doet. En dit is eigenlijk verbijsterend. Je weet dat het fout moet gaan, maar het is vooral aan de boeiende schrijfstijl van Schilperoord dat je door blijft lezen en bewust wordt dat Jonathan het ook liever anders had. Het einde kun je naar twee kanten uitleggen, maar hoe dan ook, loopt het tragisch af.
Een boek wat schuurt en wat je met een dubbel gevoel achterlaat. Maar wel een boek wat je genoeg stof tot nadenken geeft. Ik ben in ieder geval benieuwd hoe Schilperoord ‘Het licht in de stad’ neer zet, want dat zal naar mijn gevoel ook weer een boek worden die stof tot nadenken geeft.
‘Muidhond’ stond al lange tijd op mijn nog-te-lezen lijst, vooral doordat dit boek ter sprake kwam bij een Koukleum-meets-auteurs-event en hier lovende reacties opkwamen en het anderzijds ook als schokkend werd besproken. Nu zagen we dat Schilperoord een nieuw boek uit gaat brengen, namelijk ‘Licht in de stad‘, dat in oktober verschijnt, en hierdoor was ik naast het boek ook erg nieuwsgierig naar de schrijfstijl van Schilperoord.
Het verhaal begint op het moment dat Jonathan zijn laatste dag in zijn cel is en hij vrijgelaten wordt en naar huis gaat. Hij is vastbesloten om zijn therapieopdrachten in zijn werkboek te gaan maken zodat het deze keer beter gaat. Hij prent zich de woorden van de psycholoog in, zoals ‘Je hebt gedachten, je bent ze niet’. Ook zorgt Jonathan op een lieve en aandoenlijke manier voor zijn ziekelijke moeder. Zijn moeder houdt Jonathan klein door hem steeds ‘Jochie’ en ‘Mijn lieve jongen’ te noemen. Jonathan schaamt zich zeer zeker voor wat hij in het verleden met zijn buurmeisje in de duinen gedaan heeft en is ook vastbesloten om dit niet meer te laten gebeuren. Echter de hete zomer en zijn nieuwe buurmeisje maken gevoelens bij hem los die hij niet onder controle heeft.
Schilperoord weet op een ongelooflijk goede manier in de huid van Jonathan te kruipen en kan zich verplaatsen in de gedachten en gevoelens van Jonathan, waardoor je als lezer tot op zekere hoogte sympathie voor hem krijgt, tot het ongemakkelijke af. Als lezer ga je zelfs mee in het goed praten wat Jonathan doet. En dit is eigenlijk verbijsterend. Je weet dat het fout moet gaan, maar het is vooral aan de boeiende schrijfstijl van Schilperoord dat je door blijft lezen en bewust wordt dat Jonathan het ook liever anders had. Het einde kun je naar twee kanten uitleggen, maar hoe dan ook, loopt het tragisch af.
Een boek wat schuurt en wat je met een dubbel gevoel achterlaat. Maar wel een boek wat je genoeg stof tot nadenken geeft. Ik ben in ieder geval benieuwd hoe Schilperoord ‘Het licht in de stad’ neer zet, want dat zal naar mijn gevoel ook weer een boek worden die stof tot nadenken geeft.
2
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Veronique van De Koukleumpjes
Gesponsord
Een Nederlander en een Française, twee talen, twee culturen. Twee werelden. Een arts en een studente kunstgeschiedenis. Louter tegenstellingen, maar één grote liefde. Groot genoeg?
