Het weeshuis

Op een warme zomerdag in 1968 verdwijnt de jonge Tommy spoorloos uit Coram House, een weeshuis wat gerund wordt door nonnen. Er is in de huidige tijd nog steeds geen spoor van Tommy te vinden. True crime auteur Alex Kelly wordt gevraagd om als ghostwriter een verhaal te schrijven over het weeshuis en de misstanden die er destijds plaatsgebonden hebben. Deze kans grijpt ze met beide handen aan. Het onderzoek voor haar verhaal begint routineus, maar verandert al snel als Alex een lichaam vindt dat wellicht verband houdt met de desbetreffende periode.

'Het weeshuis' is het debuut van Bailey Seybolt en ik denk dat we van haar hand nog meer kunnen gaan verwachten.

Het verhaal begint met een aantal hoofdstukken die zich in het verleden afspelen en dit zorgt er voor dat ik meteen nieuwsgierig ben. Wat is er allemaal aan de hand? Als het verhaal naar het heden schakelt was ik even van mijn à propos gebracht en had ik weer even nodig om in het verhaal te komen.

Op bepaalde momenten keren we weer terug naar het verleden en dat vond ik persoonlijk wel prettig. Dit zorgde er voor dat sommige dingen extra verduidelijkt werden of zorgden er net voor dat er meer vragen bij mij opkwamen. Echter dit mysterieuze irriteerde me echter ook soms, want in plaats van dat dingen duidelijker werden, merkte ik dat ik me soms afvroeg wat het nu precies toevoegde aan het verhaal en werd het soms iets te ver uitgediept, wat dan weer de snelheid uit het verhaal haalde. Hier had wel iets meer vaart in mogen zitten zodat het verhaal iets minder in details verstrandde.

Er komen best wel wat personages voorbij, echter is dat geen enkel probleem. Seybolt heeft alle personages diep genoeg uitgewerkt, waardoor ik deze goed uit elkaar kon houden en ik mezelf nergens de vraag hoefde te stellen wie wie was. Dat was wel erg prettig. Het verhaal wordt voornamelijk verteld vanuit Alex. Dit wordt in de ik-vorm verteld. Hierdoor had ik wel het gevoel dat ik mee kon speuren naar de oplossing.

De schrijfstijl was prettig en beeldend en hierdoor kon ik de kou bijna echt voelen. En dat betekende dat ik echt in het verhaal zat.

Dit debuut smaakt naar meer en ondanks dat ik het verhaal soms iets te traag vond en er soms wat te veel details aanwezig waren heb ik genoten van dit verhaal en maakt het me nieuwgierig naar meer werk van Seybolt.

Dit boek ontvingen wij van Ambo Anthos. Dit beïnvloedt onze mening niet.