Van de straat

Diederik de Geus was zeventien jaar lang hoofdagent bij basisteam Hoorn. Hier deed hij bloedstollende spannende ervaringen op, maar ook mooie ervaringen die hem tot op de dag van vandaag bijgebleven zijn. De heftige gebeurtenissen leidden uiteindelijk tot PTSS. In dit tweede boek van zijn hand laat hij vooral ook de kwetsbare kant van de hulpverlener zien. Wat drijft een agent om zich, ondanks soms gevaar voor eigen leven, in te zetten voor anderen? Wat doen deze ervaringen met een mens en hoe kun je het werk volhouden? In dit deel deelt Diederik niet alleen nieuwe, spannende en heftige verhalen, maar laat hij ook zien hoe hij uit het dal van paniekaanvallen en depressie geklommen is en het leven weer omarmd heeft, ondanks dat hij zijn uniform heeft moeten inleveren.

Het boek begint met een proloog. Hierin levert hij zijn politie spullen in vanwege het eervolle ontslag. Hierin laat Diederik meteen zijn kwetsbaarheid zien. Het raakt hem en ondanks dat het voor zijn gezondheid beter is, blijft hij toch in zijn hart lid van de blauwe familie.

Hierna vertelt hij allerlei anekdotes van dingen die hij tijdens zijn diensten meegemaakt heeft en wat voor mij echt naar voren springt is hoe hij duidelijk laat zien dat achter het uniform een mens zit met gevoelens en kwetsbaarheden. En ik denk dat dit in de tegenwoordige tijd vaak vergeten wordt. Als je alleen al kijkt naar het geweld wat tegen hulpverleners gebruikt wordt en hoe vaak ze niet uitgescholden worden.

De verhalen zijn zo veelzijdig, waardoor ik als lezer een completer beeld krijg van het werk als agent, maar ook hoe heftig dit werk kan zijn. Niet alleen door het geweld dat gebruikt wordt door verdachten, maar ook bijvoorbeeld het verhaal 'Voor lezers met een sterke maag'. Hoe ik in eerste instantie gruwel van de situatie die Diederik beschrijft, maar hij me tijdens dat zelfde verhaal ook laat inzien dat de situatie vooral schrijnend is.

Diederik durft zich ook duidelijk kwetsbaar op te stellen door over zijn PTSS en therapie te vertellen en dat hij zelfs na de keuring bij het UWV terug in zijn depressie kwam en dankzij hulp hier gelukkig weer uit heeft weten te krabbelen.

Hij laat duidelijk zien dat hulpverleners ook maar mensen zijn die hun beroep zo goed mogelijk uit proberen te oefenen en zichzelf daar soms voor wegcijferen. Een boek wat gelezen moet worden. Ik kan het in ieder geval iedereen weer aanraden, door de boeiende schrijfstijl wil je het boek in een ruk uitlezen.

Dit boek ontvingen wij van Alfabet uitgevers. Dit beïnvloedt onze mening niet.