Lezersrecensie
Roadtrip
Deze recensie is eerder verschenen op Koukleum.nl.
We lezen hier in huis zowel de zomer- als de winterthrillers van Suzanne Vermeer altijd met veel plezier. Dus toen we zagen dat er een nieuw deel verscheen, werden we meteen weer enthousiast. Het zijn normaal geen boeken die van begin tot eind bol staan van de spanning, maar er is wel altijd voldoende spanning aanwezig om het interessant te houden. Dit was bij ‘Roadtrip’ ook het geval. Het verhaal begint met een heftige proloog waarbij een zwarte man in elkaar geslagen wordt en Theo uiteindelijk zich ermee bemoeit, ondanks dat hij, even van te voren deze man blijkbaar ook een mep had willen verkopen. Ik word nieuwsgierig wie die man is en sla de pagina snel om. Hierna zijn we in Den Haag en leren we Paula kennen die op een netwerkborrel is en onaangenaam uit haar dagdromen gehaald wordt. Als ze dan ook nog een onaangenaam whatsapp bericht krijgt van een anonieme afzender, besluit ze dat het mooi geweest is en gaat ze naar huis, maar eerst moet ze zichzelf weer herpakken, want Theo en de jongens mogen niks merken.
Dit eerste hoofdstuk roept meteen vraagtekens op natuurlijk. Wat heeft Paula in het verleden gedaan en van wie zijn die whatsapp berichtjes. Hierna komt het verhaal even in rustiger vaarwater, want thuis moet Paula doen alsof alles goed is. Ze vertrekken al snel naar Amerika en hier komt het verhaal echt op gang.
De spanning is al snel weer aanwezig en er spelen twee verhaallijnen. De ene verhaallijn is het verhaal van Paula, in de ik-vorm. De tweede verhaallijn, komt iets later in het verhaal, dit is de verhaallijn van detective Stewart. Deze verhaallijn wordt verteld in de derde persoon. Op een bepaald moment heb ik het idee dat ik weet hoe het verhaal in elkaar zit, maar door een plotwending blijkt het toch weer heel anders in elkaar te zitten. Hier houd ik van. Op een bepaald moment was er wel een klein stukje wat op mij wat ongeloofwaardig over kwam, echter dit was niet zo gigantisch dat het verhaal verpest wordt hierdoor. Het is nagenoeg verwaarloosbaar, aangezien het niet zo’n grote invloed heeft op het verhaal.
Een rode draad door het verhaal is deze keer racisme en zelfs enkele bekende zaken worden aangehaald. Dit vind ik goed gedaan door de auteur. Dit maakt een boek actueel en drukt de lezer nogmaals op de feiten hoe bepaalde zaken ook in de echte wereld spelen. Zo komt naast racisme in het begin van het verhaal ook #Metoo ter sprake en wordt hier ook The Voice en Ajax even aangehaald. Iedereen die het nieuws de afgelopen tijd ook maar een heel klein beetje gevolgd heeft, weet meteen wat er mee bedoeld wordt.
De personages worden voldoende uitgediept en hierdoor kon ik me als lezer goed genoeg in hun verplaatsen. Bepaalde personages worden wel genoemd maar komen niet zo uitgebreid aan bod, maar dat is ook niet nodig. Wel had ik meteen een goed voorgevoel over wie de berichtjes stuurde.
Roadtrip eindigt met een cliffhanger en dit was ook te verwachten aangezien er al een vervolg hierop aangekondigd is, namelijk ‘Koraalrif‘. Gelukkig hoeven we niet al te lang te wachten voor we verder kunnen lezen, want 26 juli verschijnt deze al.
Nadat in 2011 Paul Goeken overleden is, is het een geheim wie er achter de naam Suzanne Vermeer schuil gaat. Ik vraag me wel eens af of dit verschillende auteurs zijn, want ik merk in de laatste thrillers van Vermeer dat de opbouw van het verhaal spannender is en ik meer in het verhaal gevangen zit als ik dit aan het lezen ben. Hierdoor denk ik dat er een ervaren thrillerauteur achter zit. Hopelijk wordt deze net als Linda van Rijn ook nog eens bekend gemaakt. Zodat de auteur zelf zijn lof krijgt die hij/zij verdient.
We lezen hier in huis zowel de zomer- als de winterthrillers van Suzanne Vermeer altijd met veel plezier. Dus toen we zagen dat er een nieuw deel verscheen, werden we meteen weer enthousiast. Het zijn normaal geen boeken die van begin tot eind bol staan van de spanning, maar er is wel altijd voldoende spanning aanwezig om het interessant te houden. Dit was bij ‘Roadtrip’ ook het geval. Het verhaal begint met een heftige proloog waarbij een zwarte man in elkaar geslagen wordt en Theo uiteindelijk zich ermee bemoeit, ondanks dat hij, even van te voren deze man blijkbaar ook een mep had willen verkopen. Ik word nieuwsgierig wie die man is en sla de pagina snel om. Hierna zijn we in Den Haag en leren we Paula kennen die op een netwerkborrel is en onaangenaam uit haar dagdromen gehaald wordt. Als ze dan ook nog een onaangenaam whatsapp bericht krijgt van een anonieme afzender, besluit ze dat het mooi geweest is en gaat ze naar huis, maar eerst moet ze zichzelf weer herpakken, want Theo en de jongens mogen niks merken.
Dit eerste hoofdstuk roept meteen vraagtekens op natuurlijk. Wat heeft Paula in het verleden gedaan en van wie zijn die whatsapp berichtjes. Hierna komt het verhaal even in rustiger vaarwater, want thuis moet Paula doen alsof alles goed is. Ze vertrekken al snel naar Amerika en hier komt het verhaal echt op gang.
De spanning is al snel weer aanwezig en er spelen twee verhaallijnen. De ene verhaallijn is het verhaal van Paula, in de ik-vorm. De tweede verhaallijn, komt iets later in het verhaal, dit is de verhaallijn van detective Stewart. Deze verhaallijn wordt verteld in de derde persoon. Op een bepaald moment heb ik het idee dat ik weet hoe het verhaal in elkaar zit, maar door een plotwending blijkt het toch weer heel anders in elkaar te zitten. Hier houd ik van. Op een bepaald moment was er wel een klein stukje wat op mij wat ongeloofwaardig over kwam, echter dit was niet zo gigantisch dat het verhaal verpest wordt hierdoor. Het is nagenoeg verwaarloosbaar, aangezien het niet zo’n grote invloed heeft op het verhaal.
Een rode draad door het verhaal is deze keer racisme en zelfs enkele bekende zaken worden aangehaald. Dit vind ik goed gedaan door de auteur. Dit maakt een boek actueel en drukt de lezer nogmaals op de feiten hoe bepaalde zaken ook in de echte wereld spelen. Zo komt naast racisme in het begin van het verhaal ook #Metoo ter sprake en wordt hier ook The Voice en Ajax even aangehaald. Iedereen die het nieuws de afgelopen tijd ook maar een heel klein beetje gevolgd heeft, weet meteen wat er mee bedoeld wordt.
De personages worden voldoende uitgediept en hierdoor kon ik me als lezer goed genoeg in hun verplaatsen. Bepaalde personages worden wel genoemd maar komen niet zo uitgebreid aan bod, maar dat is ook niet nodig. Wel had ik meteen een goed voorgevoel over wie de berichtjes stuurde.
Roadtrip eindigt met een cliffhanger en dit was ook te verwachten aangezien er al een vervolg hierop aangekondigd is, namelijk ‘Koraalrif‘. Gelukkig hoeven we niet al te lang te wachten voor we verder kunnen lezen, want 26 juli verschijnt deze al.
Nadat in 2011 Paul Goeken overleden is, is het een geheim wie er achter de naam Suzanne Vermeer schuil gaat. Ik vraag me wel eens af of dit verschillende auteurs zijn, want ik merk in de laatste thrillers van Vermeer dat de opbouw van het verhaal spannender is en ik meer in het verhaal gevangen zit als ik dit aan het lezen ben. Hierdoor denk ik dat er een ervaren thrillerauteur achter zit. Hopelijk wordt deze net als Linda van Rijn ook nog eens bekend gemaakt. Zodat de auteur zelf zijn lof krijgt die hij/zij verdient.
3
Reageer op deze recensie
