Twee geblutste zielen vinden elkaar in het woeste Noorse sneeuwlandschap

"Vlucht is een reusachtig woord. Terugkeer een fluisterwoord."

Twintig is hij, de timide observator Nizar, wanneer hij, de oorlog en zijn nachtmerries uit zijn geboorteland Syrië achterlatend, in Noorwegen strandt. Daar komt hij in de zorgende handen van de Duitse Helena terecht, die vele jaren eerder ook haar heimat verliet om de liefde van haar leven, de stoere zeebonk Leif, te volgen. Ook zij weet maar al te goed wat het betekent niet meer welkom te zijn in je eigen land, als Heimatvertriebene werd ze immers na de Tweede Wereldoorlog verdreven uit Oost-Duitsland.
De twee zoekende zielen vinden elkaar, ondanks taalbarrières, in een gedeelde smart om wat ooit was.

Prachtig hoe Frouke Ernst, die met dit boek debuteerde als romanschrijver maar eerder al floreerde als dichteres, taal geeft aan deze hunkerende dwalers.
Als liefhebber van het zachte woord kon ik me laven aan deze taalpracht. Hoe Nizars wereld geëvoceerd wordt met krachtige geuren en kruiden (mooie passage over imkeren!), terwijl bij die van Helena het visuele overheerst (de overweldigende natuur in Noorwegen): fantastisch!
De filosofische passages van de sneeuwuil op de cover, die vanuit de lucht zijn gedachten deelt, zijn van een hoge literaire kwaliteit.

Terecht werd dit boek dan ook bekeoond met de lezersprijs van de Bronzen Uil in 2022, en belandde op de longlist van de Libris Literatuurprijs.
Misschien al wel het mooiste boek dat in deze zomer las, subtiele parel!