een woekerend verhaal over een vrouw die zo hunkert naar erkenning

Het verhaal van Medea, de vrouw die haar kinderen vermoordde om zich te wreken op haar overspelige man Jason, intrigeert me al langer mateloos. Wat kan je zo ver drijven dat je datgene wat je het meest dierbaar is van het leven berooft? Kan waanzin je tot zulke duistere daden aanzetten?

Ik merk dat de hertellingen van klassieke verhalen momenteel erg in zwang zijn (denk maar aan de zeer geslaagde verhalen van Pat Barker en Madeline Miller) en ik koester deze trend, waar aan de vaak vergeten vrouwen in de literatuur een stem gegeven wordt.
In deze adaptatie leer je de Kolchische prinses Medea kennen als een vrouw die haar krachten (ze is tovenares) aarzelend leert kennen. Haar tirannieke vader terroriseert haar fysiek en mentaal, waardoor ze zich overgeeft aan de liefde voor de Griekse held Jason, die haar van haar vaderland plukt om met zijn verovering te pronken in zijn heimat. Hoe ze zich overgeeft aan zijn mooie woorden en beloftes, hoe ze zo hunkert naar een nieuw begin, maar zo teleurgesteld wordt door hoe mensen haar benaderen, en ze geen kansen krijgt. Het drijft haar tot de welgekende waanzin en haar desastreuze beslissing, omdat ze geen andere uitweg ziet.
Fascinerend ook om de psychologische ontwikkeling te zien die Medea doormaakt: van onzeker meisje naar waanzinnige vrouw, die door de demonen uit haar verleden verwoest wordt en geen sterke man naast zich heeft om haar op te vangen en bij te staan in haar worsteling.
Medea blijft een actueel verhaal: een vluchtelinge in een land dat haar niet accepteert; een vrouw die tot het uiterste gaat voor de liefde (zelfs haar familie verloochenen); het voortdurende verlangen om gezien te willen worden maar genegeerd blijven omdat je anders bent.
Graag gelezen dus, dit woekerende verhaal!