Ode aan de magie van de nacht

"Dit is wat je krijgt als je het donker omarmt: de terugkeer van magie."

Je kan over Mellie, protagonist uit 'Nachtgids', veel zeggen, behalve dat ze lui is. Als je zich ergens in smijt, dan is dat met volle overgave. Eerst als 'changemaker', waar ze bedrijven helpt met verander-trajecten, later als bezield pleitbezorger van de nacht.
Ze organiseert nachtwandelingen, ijvert met succes voor het doven van nachtverlichting en ziet het als haar persoonlijke missie om de glimworm-populatie aan te sterken met een heus reservaat.
Maar wanneer tijdens een georganiseerde nachtwandeling in de absolute duisternis een jonge vrouw aangetroffen wordt, lijkt het tij of beter, de publieke opinie, zich tegen haar te keren. De nacht is gevaarlijk, het verheerlijken van de duisternis dwaas.
Mellie tast letterlijk en figuurlijk in het duister en dreigt helemaal meegesleurd te worden in haar eigen doemscenario's. Ze verwaarloost haar relatie en verliest de grip op haar leven. En dan is er de mysterieuze Luisa nog, de nachtkoningin, die verschijnt en verdwijnt. Komt dit nog wel goed?

Deze roman verscheen net geen maand geleden en laat je op een andere manier kijken naar en nadenken over de nacht. Ik geef toe dat ik eerst vreesde dat deze roman een beetje te zweverig zou zijn, maar die vrees bleek onterecht.
Naast een bezwerende verhaal is de thematiek origineel en goed uitgewerkt, las ik niet enkel een goed verhaal, maar kreeg ik daarnaast ook enkele verhelderende inzichten.
Dus ja, je mag de magie van de duisternis omarmen, maar laat je er niet door bezweren.