Schurend en schreeuwend

Marlies Slegers lijkt er wel een patent op te hebben: moeilijke thema's verwerken in een jeugdboek op een manier die beklijft, beschrijft en bespreekbaar maakt.

Voor 'Schildpadmeisje' richt ze de schijnwerpers op Elvis - Vis voor de vrienden - die niet enkel haar vader mist (na de scheiding van haar ouders heeft ze niets meer van hem gehoord), maar daarbovenop ook nog eens de dronken buien van haar moeder moet trotseren. Marlies beschrijft onverbloemd wat een kind met een ouder die een alcoholist is moet doormaken: 's nachts uit bed gehaald worden, de huid vol gescholden krijgen, je moeder uit haar eigen pis moeten oprapen en iedere dronken bui te horen krijgen dat je ongewenst bent. Het is serieus slikken, maar het is de schrijnende realiteit van ieder kind dat met alcoholisme geconfronteerd wordt.
Elvis ontvlucht haar thuissituatie door zich terug te trekken in een oude, vervallen caravan waar ze een plekje voor zichzelf gecreëerd heeft dat veilig en geborgen aanvoelt. En ze heeft Simon, haar schildpad, die gedumpt werd en waar zij zich over ontfermt.
Wanneer Sid haar leven binnenwandelt (een stoere muzikant die lak heeft aan conventies), slaagt hij er in om haar pantser te doorbreken. Ronduit kippenvel kreeg ik, als Vis op een bepaald moment beseft dat eigenlijk de hele buurt weet had van haar moeders probleem, maar dat niemand ingegrepen heeft...

Ondanks de zwaarte weet Marlies Slegers opnieuw bijzonder goed woorden te vinden voor de spartelingen en stuiptrekkingen van een kind in nood, dat zichzelf in vraag stelt en de situatie waarin ze zich bevindt voortdurend vergoeilijkt.

Een boek dat schuurt, maar ook pijnlijk de schaduwkanten van onze maatschappij blootlegt. En een dringende oproep aan ons, om niet weg te kijken wanneer een kind stil schreeuwt om hulp.