Kameraderie en deugenieterij, vaderschap en vriendschap

Tjokvol briefjes plakte ik in de nieuwste literaire worp (zijn tweede al) van Lieven Stoefs: aan zinderende zinnen geen gebrek dus, en mijn taalhart vervuld. Een bloemlezing kan je hieronder vinden.
In slechts 205 uitgekiende pagina's vertelt Lieven het verhaal van een broeierige en intense vriendschap ('mijn jongens', zoals hij zijn vrienden liefkozend noemt) die gedurende een dik decennium alomtegenwoordig en noodzakelijk was in zijn leven. Vluchtend voor een ongezond sfeer in een dysfunctioneel gezin (vader met alcoholprobleem, moeder met eetstoornis) valt hij voluit in de armen van zijn vrienden met wie hij lief en leed deelt.
Maar de vriendschap versplintert, en hoe nodig en nuttig ze ook was in een bepaalde fase van zijn leven, hoe snel ze ook verwatert als ieder zijn pad zoekt in het leven.
Wanneer Lieven vertelt hoe hij, door de geboorte van zijn zoon, terug aansluiting vindt bij zijn vader, en hoe hij zijn eigen vaderrol ontleedt, krijgt het verhaal een vertederende melodie, die soms ook wrang klinkt wanneer hij bepaalde patronen herkent.
Lieven Stoefs schrijft sprankelend en speels, met oog voor de juiste zinnen en qua sfeerschepping is de herkenbaarheid helend. Zelden zo duidelijk over een jongensvriendschap, van de kameraderie en deugenieterij, gelezen als in deze roman. Bijzonder graag gelezen dus!

Mag ik bij deze nog eens een pleidooi houden voor dunnere boeken? In tijden waarin amper gelezen wordt, heb je meer kans om gelezen te worden als auteur als je geen turf op de markt brengt, en geloof me, ik zie wekelijks waar mijn leerlingen als eerste op letten bij hun boekkeuzes. En zoals ik de dames van This is how we read onlangs nog hoorde zeggen: als je het niet uitgelegd krijgt in maximum 350 pagina's: laat dan maar! Ik volg het helemaal!

Ik las dit boek voor de leesclub van Wim Oosterlinck nu zondag 2 november op Boektopia. Gezond zenuwachtig en benieuwd naar de reacties: ik ben braaf en zal niet met propjes gooien Wim!

versplinterd

- Woorden die een tijdje aan mijn tong kleefden, mijn hart verlichtten en mij zo enkele weken verder augustus in tilden.
- Hij wist van thuis hoe liefdes raasden en scheurden.
- Wat er niet gebeurde, niet gevoeld of beleefd was, vormde de grammatica van onze vriendschap. Wat we deelden, waren gemiste kansen.
- Mijn jongens schimpten en steunden, beide in precies de juiste dosis.
- Later begreep ik pas dat mijn vriendschappen gegroeid waren op littekenweefsel. Wild vlees, gedoemd om grillig te zijn.
- Mijn broers en ik groeiden op in luxe en leegte.
- Mijn vader, ik, mijn zoon. Een rij matroesjka's, we omwikkelden elkaar. Als de rij van Fibonacci, iedereen de som van zijn voorgangers.