Lezersrecensie
Historische en feministische roman, maar toch niet helemaal overtuigend
Een boek met zo'n mooie cover en intrigerende titel, tja, meer heb ik eigenlijk niet nodig om veroverd te worden. Interessant aan dit boek is ook dat het niet enkel een bijzonder verhaal vertelt over een sterke vrouw, maar tevens een historische roman is die focust op de ontstaansgeschiedenis van de Oxford English Dictionary (OED).
Een woordenboek samenstellen: hoe deden ze dat vroeger eigenlijk? Een huzarenwerkje was het, dat kan ik je verzekeren! Een werk van lange adem ook: 71 jaren om precies te zijn. Taalliefhebbers verzamelen woorden, die kunnen ingestuurd worden naar het scriptorium, waar vervolgens alle voorstellen worden onderzocht en opgetekend. Een woord kon immers maar opgenomen worden als het ergens eerder gepubliceerd werd.
Esme, een jonge meid wiens vader werkzaam is bij de redactie van de OED, verwondert en verbaast zich dus met graagte over woorden. Als vrouw mag ze echter niet deelnemen aan de totstandkoming van dit meesterwerk. Wel verschanst ze zich onder de sorteertafel, om zich daar te ontfermen over de 'vergeten woorden': woorden die het woordenboek niet halen, maar evenzeer de woorden die ze oppikt bij de vrouwen op straat, en die onbelangrijk geacht worden. Esme zal later wel deel uitmaken van het redactieteam, al blijft haar werk ondergeschikt aan dat van haar mannelijke collega's. In het geheim houdt ze zich echter bezig met het samenstellen van haar eigenste woordenboek, waar al die vergeten woorden eerherstel krijgen (broodslavin en straatmadelief bijvoorbeeld, maar ook kut, barensnood en sombies).
Deze roman heeft dus een feministische inslag, maar is door de historische context ook interessant: zo gaat het immers ook over de Eerste Wereldoorlog en de perikelen rond het stemrecht voor vrouwen.
En toch. Ondanks al die veelbelovende insteken bleef ik toch ergens op mijn honger zitten. De eerste pakweg 100 pagina's las ik moeizaam, nadien las het vlotter maar toch was ik niet helemaal gegrepen door het verhaal. Jammer wel, want ik had hoge verwachtingen van dit boek, maar die werden niet helemaal ingelost.
Een woordenboek samenstellen: hoe deden ze dat vroeger eigenlijk? Een huzarenwerkje was het, dat kan ik je verzekeren! Een werk van lange adem ook: 71 jaren om precies te zijn. Taalliefhebbers verzamelen woorden, die kunnen ingestuurd worden naar het scriptorium, waar vervolgens alle voorstellen worden onderzocht en opgetekend. Een woord kon immers maar opgenomen worden als het ergens eerder gepubliceerd werd.
Esme, een jonge meid wiens vader werkzaam is bij de redactie van de OED, verwondert en verbaast zich dus met graagte over woorden. Als vrouw mag ze echter niet deelnemen aan de totstandkoming van dit meesterwerk. Wel verschanst ze zich onder de sorteertafel, om zich daar te ontfermen over de 'vergeten woorden': woorden die het woordenboek niet halen, maar evenzeer de woorden die ze oppikt bij de vrouwen op straat, en die onbelangrijk geacht worden. Esme zal later wel deel uitmaken van het redactieteam, al blijft haar werk ondergeschikt aan dat van haar mannelijke collega's. In het geheim houdt ze zich echter bezig met het samenstellen van haar eigenste woordenboek, waar al die vergeten woorden eerherstel krijgen (broodslavin en straatmadelief bijvoorbeeld, maar ook kut, barensnood en sombies).
Deze roman heeft dus een feministische inslag, maar is door de historische context ook interessant: zo gaat het immers ook over de Eerste Wereldoorlog en de perikelen rond het stemrecht voor vrouwen.
En toch. Ondanks al die veelbelovende insteken bleef ik toch ergens op mijn honger zitten. De eerste pakweg 100 pagina's las ik moeizaam, nadien las het vlotter maar toch was ik niet helemaal gegrepen door het verhaal. Jammer wel, want ik had hoge verwachtingen van dit boek, maar die werden niet helemaal ingelost.
1
Reageer op deze recensie
