WOW!

Met volle teugen heb ik genoten van deze onder talloze prijzen bedolven roman van Anjet Daanje!
Als een boek zoveel prijzen wint (Libris Literatuur Prijs, Boekenbon Literatuurprijs, Constantijn Huygens prijs voor haar hele oeuvre) dan word ik een beetje achterdochtig. Sommige prijswinnaars zijn vaak te literair voor dit simpele meisje. Maar voor dit boek is alle lof helemaal terecht.

Het bijzondere aan deze roman is voor mij niet zo zeer de taal (al is die ook om te smullen hoor), maar vooral verhaaltechnisch is het werkelijk een topper.
Daanje serveert de lezer 11 levens, 11 personages, die allemaal 'iets' gemeen (lijken te) hebben met Elisa May Drayden, een mysterieuze schrijfster uit de 19de eeuw. Zij baseerde zich voor dit personage op de Britse schrijfster Emily Brönte, auteur van Wuthering Hights. Maar liefst 3 eeuwen bestrijkt deze roman: de personages volgen elkaar in chronologische volgorde op.
Verschillende motieven keren terug: pianomuziek, verdwenen horloges (manipuleren van de tijd), zussenliefde, een boekje met geheimzinnige aantekeningen, briefwisseling tussen al dan niet fictieve personages, een mogelijks ontsnapt lijk en het thema dood en rouw, dat alomtegenwoordig is in alle verhalen en levens die Anjet Daanje de lezer presenteert.
Bijzonder knap is het hoe zij ons, haar lezers, kneedt en een spelletje met ons lijkt te spelen: in welke mate zijn de bruggetjes die de auteur ons voorschotelt echt en hoe manipuleert zij ons als lezer?
Haar constructie is fenomenaal: acht dagen lang vertoefde ik in deze vuistdikke roman en nog steeds zindert het verhaal na. Een boek dat je dwingt tot vertraagd lezen, onderzoekend lezen, inspannend lezen en vooral: genietend lezen.