Bijzonder verslag van een bewogen tocht

Ik ben geen fervente wandelaar, maar deze vakantie heb ik, naast kilo's lectuur, toch ook wel wat wandelkilometers in de benen. Aangezien lezen nogal passief is (al stormen de verhalen in mijn hoofd) probeerde ik minstens een uurtje per dag actief te zijn. Al wandelend ebben zorgen uit je hoofd, en met een goede compagnon (dank je Linde!) of podcast in de oren kom je gelouterd terug.

"Het zoutpad" verhaalt over een koppel van vijftig dat plots alles verliest en dakloos wordt, en radeloos besluit om de South West Coast Path te trotseren, een tocht van meer dan 1000km. Met slechts tweedehands dunne slaapzakken, een simpele tent en minder dan 50 pond op zak wordt het een barre tocht, waar ze zichzelf geregeld tegenkomen, ontbering knaagt en de ruige natuur vaak een vijand, maar stilaan ook een bondgenoot wordt.
Een waargebeurd verhaal ook, over "schoorvoetend gelukkig" zijn nadat het leven je een serieuze duw gegeven heeft, en strompelend weer overeind krabbelen.
In recensies las ik dat velen het boek saai vonden, omdat het eentonig is, maar ik vond het net hoopvol en inspirerend. Nooit gedacht dat ik het verslag van een wandeltocht graag zou lezen, maar Raynor Winn doet me verlangen naar Engelse kusten en vergezichten. Volgende reisbestemming misschien?

"Tegenslagen hadden als golven op ons ingebeukt, en zouden ons hebben weggespoeld als we onszelf niet op het pad waren tegenkomen."