Grote dank aan deze grote schrijfster!

Marion Pauw (1973), Nederlandse auteur en vooral bekend van haar thrillers, na haar thriller ‘we moeten je iets vertellen’ in 2015 kondigde ze aan om met schrijven te stoppen. Totdat ze in juli 2017 een koffie dronk met Sofia Sondervan, een Amerikaanse producente, zij vertelde haar het verhaal van haar stiefoma. Vanaf toen wist Marion dit verhaal moest ze schrijven.

Het verhaal van het hoofdpersonage Alma in Auschwitz is gebaseerd op een compilatie van de verhalen van verschillende vrouwen. Dankbaar ben ik als lezeres dat Marion Pauw deze roman toch heeft geschreven, dankbaar dat we niet vergeten wat er is gebeurd in Auschwitz en met de neus op de feiten worden geduwd en dit door een onverbloemde schrijfwijze.

*Na vijftig jaar haar stiefmoeder Alma niet gezien te hebben, moet Charlie voor een weekend terug naar de Elzenhoeve, er is niemand om voor Alma te zorgen. Vanaf dat Charlie het huis betreedt hangt het verleden als een schaduw over haar heen en beseft ze waarom ze al die jaren gebroken heeft met haar ouders. Dan begint Alma te vertellen over haar jaren in blok 10 te Auschwitz, kan Charlie Alma vergeven nu ze weet welk trauma Alma meedraagt?

Marion Pauw heeft hier een beklijvend verhaal neergezet, het onmenselijk van de mens, maar ook de kracht van de beide vrouwen om verder te gaan, hoe een trauma wordt doorgegeven van generatie op generatie. De auteur neemt ons in elk hoofdstuk heen en weer in heden en verleden, het blijft op die manier boeien, als lezer begin je te begrijpen waarom Alma was wie ze was, waar haar handelingen, beslissingen vandaan kwamen. Het verhaal is als het pellen van een sinaasappel, elke pel brengt je dichter naar de kern van het verhaal. In dit boek brengt de auteur de psychologische gevolgen van Auschwitz aan bod, de psychologische gevolgen waar we soms voor wegkijken of in deze tijd niet meer blijven stil staan.