Gelezen met een krop in de keel! Beklijvend!

Machteld Siegmann (1972) werkt als redacteur, journalist en tekstschrijver. Ze groeide op in Krimpen aan den IJssel, als vierde in een gezin van vijf kinderen. Haar roman De kaalvreter is niet autobiografisch, maar bepaalde plekken uit haar jeugd komen in het boek terug, zoals De Zaag, een eiland in de rivier de Lek. Ze wilde eigenlijk altijd dichter worden en heeft steeds voor zichzelf geschreven en dat merk je doorheen het boek, een zeer poëtische schrijfwijze, met veel krulletjes en vergelijkingen.

*1942 – Zannegeest: De drie jarige Joodse Leie wordt tijdens de tweede wereldoorlog ondergebracht bij een boerengezin. Vanaf het eerste moment doet Leie niets anders dan wachten voor het raam, want hoe konden haar vader en moeder haar anders vinden als ze kwamen?
1974 – Kimpenerwaard: Als Leie van de begrafenis komt van haar pleegmoeder, laat ze het leven aan haar voorbij gaan, ze vergeet haar haren te kammen, schoenen aan te doen, eet amper en stilte overheerst haar leven. Haar gezinsleden weten niet wat er gebeurd en proberen elk op hun eigen manier de stilte te doorbreken.

Als lezer volg je het verhaal door de ogen van elk personage en dit op een beklijvende schrijfwijze, het bezorgt je tijdens het lezen een krop in de keel. Je ziet dezelfde verdrietige situatie door de ogen van de personages, je voelt als lezer schuld en verdriet maar leest ook de hersenspinsels, de twijfel en vragen, het worstelen met het geloof en daarbovenop de zonen die hun weg moeten zoeken doorheen de stilte. En dit geschreven met vergelijkingen en een melancholische ondertoon.
“De stof is van ruwkamgaren en er zit een nietje aan met een bonnetje van de stomerij. Ik veeg ertegenaan hoor het ritselen als de omhulsel van mijn gedachten in de droge hete wind achter mijn ogen.”
Het verhaal kruipt onder je huid en laat je vanaf bladzijde één niet los, alsof je met de kleine Meeus mee in de stal staat en Dirk een arm om de schouder wil slagen, Anton wil begeleiden in zijn eigen levensweg en dit geschreven op een eerlijke en rauwe manier. De auteur verspringt tijdens het verhaal van heden naar verleden om de lezer iets dichter bij de kern van het verhaal te brengen en dit houdt je als lezer direct in de ban. Dit is een knap staaltje literatuur en een verhaal dat je niet zomaar opzij kunt leggen en je bij het dichtslagen van het boek even moet bekomen.