Lezersrecensie
Ode aan leven & dood!
Robert Seethaler (1966) afkomstig van Oostenrijk brak in 2015 door met het boek een heel leven. De auteur groeide op met een ernstige visuele beperking en ging naar een school voor blinden te Wenen. Als kind leefde hij in zijn eigen wereld en daar groeide de liefde voor het schrijven. Zelf zegt hij dat hij na het schrijven van “het veld” een paar jaar moet rusten en zoveel mogelijk zal moeten lachen. (informatie The New York Times)
*Paulstadt: Een man zit op een houten bank op het veld, een nutteloos stuk land dat in de loop der jaren als begraafplaats wordt gebruikt. Elke dag zit hij op het houten bankje, handen gevouwen over zijn buik, de kin op zijn borst, herinneringen van de overledenen glijden door zijn gedachten. Hij is overtuigd dat hij de stemmen van de overledenen hoort, losse woorden en herenspinsels van elk die hier te ruste ligt. En elk één heeft zijn eigen verhaal, verhalen van liefde, vriendschap maar ook pijn en verdriet, weggen van verlies en spijt. Hebben de doden iets geleerd van hun leven?
De auteur heeft hier een bijzonder en uniek verhaal neergezet, een boek dat maar 237 bladzijden telt en waar hij dertig personages een stem geeft. Elk op hun eigen manier, humoristisch, ontroerend, de auteur weeft doorheen de stemmen vele thema’s, toch worden sommige thema’s niet benoemd en geeft de auteur ruimte aan de lezer om bepaalde hoofdstukken zelf aan te vullen. Korte hoofdstukken die vlot leesbaar zijn en eenvoudig verwoord, toch eist dit verhaal enige concentratie, tijdsprongen lopen kris kras door elkaar en met momenten begin je als lezer je af te vragen welke verbanden er zijn tussen personages en verhalen. Legt dit naast je neer, laat los en je geniet van een verhaal dat je met momenten raakt en een lach op je gezicht brengt, toch telkens met een melancholische ondertoon.
De familie is slechts een gedwongen gemeenschap. Het kan goed gaan, maar dat doet het vaak niet. Je weet tenslotte niet welke gezichten je zult zien nadat je het vertrouwde universum van de baarmoeder hebt verlaten.
Een boek om te lezen en te herlezen, vervuld met poëtische zinnen, een ode aan leven & dood, een puzzel dat gelegd moet worden!
*Paulstadt: Een man zit op een houten bank op het veld, een nutteloos stuk land dat in de loop der jaren als begraafplaats wordt gebruikt. Elke dag zit hij op het houten bankje, handen gevouwen over zijn buik, de kin op zijn borst, herinneringen van de overledenen glijden door zijn gedachten. Hij is overtuigd dat hij de stemmen van de overledenen hoort, losse woorden en herenspinsels van elk die hier te ruste ligt. En elk één heeft zijn eigen verhaal, verhalen van liefde, vriendschap maar ook pijn en verdriet, weggen van verlies en spijt. Hebben de doden iets geleerd van hun leven?
De auteur heeft hier een bijzonder en uniek verhaal neergezet, een boek dat maar 237 bladzijden telt en waar hij dertig personages een stem geeft. Elk op hun eigen manier, humoristisch, ontroerend, de auteur weeft doorheen de stemmen vele thema’s, toch worden sommige thema’s niet benoemd en geeft de auteur ruimte aan de lezer om bepaalde hoofdstukken zelf aan te vullen. Korte hoofdstukken die vlot leesbaar zijn en eenvoudig verwoord, toch eist dit verhaal enige concentratie, tijdsprongen lopen kris kras door elkaar en met momenten begin je als lezer je af te vragen welke verbanden er zijn tussen personages en verhalen. Legt dit naast je neer, laat los en je geniet van een verhaal dat je met momenten raakt en een lach op je gezicht brengt, toch telkens met een melancholische ondertoon.
De familie is slechts een gedwongen gemeenschap. Het kan goed gaan, maar dat doet het vaak niet. Je weet tenslotte niet welke gezichten je zult zien nadat je het vertrouwde universum van de baarmoeder hebt verlaten.
Een boek om te lezen en te herlezen, vervuld met poëtische zinnen, een ode aan leven & dood, een puzzel dat gelegd moet worden!
2
Reageer op deze recensie
