Leest zeer gefragmenteerd

De auteur noemt het verhaal van Lucy Barton het grootste risico dat ze heeft genomen, één omdat Lucy een complex personage is en twee omdat Lucy een schrijfster is. Dit bracht het gevaar mee dat lezers gingen denken dat het een autobiografisch verhaal is. Toch is het een fictief verhaal dat zich wist te vertalen naar een toneelversie.

*Wanneer Lucy Barton ligt in het ziekenhuis, na een simpele operatie blijft ze ziek. Haar moeder is overgekomen en zit naast haar bed. Al hebben Lucy en haar moeder een gebrekkige en stroeve relatie toch kijken ze terug op de mensen uit het dorp. Elk gesprek komt onder een soort hoogspanning te staan. Elke dialoog voelt aan als aantrekken en afstoten.

Het verhaal leest als een boek in een boek en heeft geen noemenswaardige uitschieters. Zoals de covers iets melancholisch heeft, heeft het plot een verdrietige en donkere laag. Het plot leest zeer gefragmenteerd waardoor het verhaal niet als één geheel aanvoelt en je met momenten moet gaan herlezen. Lang zinnen wisselen zich af met korte zinnen of zelfs enkele woorden. Waar de auteur in uitblinkt is de tijdgeest van het verhaal te verstrengelen met bepaalde donkere gedachten van Lucy Barton. Als je iets van auteur Elizabeth Strout wil lezen, raad ik zeker de verhalen rond het personage Olive Kitteridge aan.