Te veel extremen in één boek

Met de nazaten sluit Saskia Noort haar trilogie af die ze in 2004 startte met ‘De eetclub’. De auteur laat in het derde deel de stem van de kinderen tellen, ze zijn uitgegroeid tot jongeren met een rugzak vol trauma’s. De auteur weet hun angsten en onverwerkte emoties goed weer te geven, door de lezer mee te nemen in hun gedachtegang. Geen boek dat apart leesbaar is, misschien best voor het lezen van ‘De nazaten’ de vorige twee boeken lezen.

*Karen woont met haar drie kinderen al tien jaar op het Noord-Brabantse platteland. Na de dood van Simon, de man die de lakens uitdeelde in de eetclub en na de rechtzaak waar Karen de klokkenluider was, verschuilt ze zich al jaren voor de inwoners van Bergen. Ze waant zich veilig, tot ze op een ochtend wordt klemgereden. Noodgedwongen moet Karen terug naar Bergen, de plek van onheil.

Bij de start word je als lezer verwend door een aantal bewonderingswaardige zinnen. Een goed begin is half werk, jammer genoeg houdt de auteur dit schrijfniveau niet vol. Gaandeweg krijg je een simpele schrijfstijl voorgeschoteld. De nazaten is een thriller met uiteenlopende extremen, een aantal mooie zinnen versus eenvoudige kinderlijke schrijfstijl, weinig spanning versus te veel toevalligheden, goed gecreëerde sfeer versus een te snel afgehandeld einde. Een boek dat me te veel heen en weer slingert, jammer!