Geen vrolijk boek, maar toch ook hoop, troost en vertedering

Bo is 89, en woont alleen, nadat zij vrouw in een verzorgingstehuis is opgenomen. Zijn zoon Hans wil zijn hond Sixten bij hem weghalen, omdat hij niet meer zo goed voor hem.kan zorgen. Maar juist de hond is op dit moment nog alles voor Bo.

Bo vertelt wat er elke dag gebeurt, alsof hij het tegen zijn vrouw vertelt. Hij haalt herinneringen op, waardoor we een idee krijgen van hoe zijn leven verlopen is, wat er allemaal is gebeurd. Het wordt duidelijk dat het niet gemakkelijk is om ouder te worden, met alles wat daarbij komt.

‘Ik wil graag slapen, dus ik doe mijn ogen dicht in plaats van mijn bril te gaan halen. In de slaap kan ik bijna altijd mijn toevlucht vinden. Daar zijn de dingen nog altijd zoals ze horen te zijn. Daar heb ik nog altijd iets over te zeggen.’

We krijgen een extra inkijkje in zijn leven door de notities van de verschillende hulpverleners, die zij in een schriftje schrijven. Best confronterend, omdat daardoor extra duidelijk wordt dat zijn geheugen hem steeds meer in de steek laat.

De manier waarop Bo en zijn leven worden beschreven is mooi en gevoelig. De aangehaalde thema’s (ouder worden, het verlies van zelfstandigheid, het omdraaien van de rollen, ouder-kindrelatie, de liefde voor een hond) zijn herkenbaar. Het is geen vrolijk boek, en toch zitten er sprankjes hoop en troost en misschien wel vooral vertedering in.

‘Dat deed ik vroeger nooit, zo lopen piekeren of me ongerust maken om dingen. Maar nu is elk onderdeel van mijn leven breekbaar geworden. Ik voel plotseling vertedering voor de man in de spiegel. Het is verdorie niet makkelijk om mens te zijn.’

‘Maar niemand in mijn omgeving is op het idee gekomen om het te vragen, want ze houden geen rekening met mij. En ze hebben gelijk dat ze geen rekening met me houden. Mijn lichaam draagt me niet meer.’

Graag gelezen.