Te veel personages, te veel stijlen

Ik hou van debuten. Ze zijn vaak verfrissend, anders, een nieuwe stem. Altijd spannend om te ontdekken. Maar soms valt het, ondanks hoge verwachtingen, toch ook tegen, en dat had ik met dit boek.

Op 2 januari 2017 wordt er in Utrecht een aanslag gepleegd, dit weet je van in het begin van het boek. De rest van de boek vertelt de maanden voorafgaand aan de aanslag, en dit vanuit de verschillende personages (daders, slachtoffers, de opsporingsdiensten) en in verschillende stijlen (verhalend, een weerbericht, opsommingen van wat er zich allemaal op het wereldwijde web bevindt, opruiende radicale boodschappen in rapvorm, nieuwsberichten, …)

Er is een dochter die verwaarloosd wordt door haar moeder, diezelfde moeder die een reclamecampagne voor de EU in elkaar moet boksen. Een klas die lessen Chinees volgt, een hoofd routeplanning van een transportbedrijf. Er zijn drie broers, een persoon die met explosieven experimenteert, en de politie die berichten probeert te ontrafelen.

Deze veelheid aan personages komt het boek niet altijd ten goede. Langzaamaan worden de relaties tussen een aantal van deze mensen duidelijker, maar toch ook nooit helemaal. Sommige personages wil je beter uitgewerkt zien, omdat je nieuwsgierig bent, en tegelijkertijd zou dat ook weer niet passen in deze roman.

Ik kwam er nooit helemaal in, in dit boek. Het was voor mij te divers in één enkel boek, je moet de hele tijd schakelen, tussen de personages en tussen de stijlen. Dit kan uitdagend lijken, maar ik vond het vooral vermoeiend (wat waarschijnlijk de reden is waarom ik er niet echt in kon doorlezen).