Een waar plezier om te lezen

‘Mijn hoop is dat ik me zal kunnen bevrijden van de roestige spijker die ik in mijn hoofd heb geplant - die twee versregels van Auden die ik in het begin aanhaalde, en die me zo dierbaar zijn, volledig om te gooien, en op een dag te kunnen zeggen: hoewel je niet kunt vergeten dat je ongelukkig was, wil dat niet zeggen dat je je voor altijd moet herinneren waarom.’

Gigio Bellandi vertelt als middelbare man het verhaal van de zomer van 1972, toen hij tussen kind en jongen schommelde, verliefd werd, er in Italië en de wereld ook vanalles gebeurde. Een zomer die een grote impact op de rest van zijn leven zou blijken te hebben.
Hij vertelt kleinere en minder kleine anekdotes, die allemaal verbonden zijn, tot het onafwendbare gebeurt. Het is een lange aanloop, en hij herhaalt vaak dat het nodig is om alles te vertellen, tot hij aan de levensbepalende gebeurtenis komt. Dit schept een bepaalde spanning en verwachting, die zeker wordt ingelost.

Hij verhaalt over die zomer aan de hand van schijnbare details (zoals een typische geur, de muziek van toen, sportwedstrijden) die het des te tastbaarder maken. Je bent mee op dat strand. Hij vertelt over Astel en zijn gevoelens voor haar. Je voelt wat hij voelt.
Hij probeert zich daarbij zo goed mogelijk te herinneren wat hij als 12-jarige dacht en meemaakte, zich ervan bewust dat zijn herinneringen ondertussen gekleurd zijn door wat hij sindsdien allemaal meemaakte.
Een relatief onbezorgde zomer, tot die eensklaps gedaan is. Waarbij het hem in het bijzonder moeilijk valt dat er door de volwassenen geen enkele rekening met de kinderen werd gehouden.

Gigio draagt een soort schuld met zich mee over die gebeurtenissen, en wil vooral voor zichzelf verklaren wat er die zomer gebeurd is, achterhalen of hij iets had kunnen veranderen aan de loop van de gebeurtenissen

‘Op een gegeven moment heb ik gewoon geaccepteerd wat ik tot dat moment niet had geaccepteerd, en toen ik dat accepteerde, besefte ik dat ik nog schrikbarend jong was en nog een heel leven voor me had, met alle mogelijkheden om de geschenken die dat leven voor me in petto had te benutten.’

Sandro Veronesi is een taalvirtuoos. Pareltjes van zinnen, zinnen om over na te denken, om langzaam tot je te nemen. Een waar plezier om te lezen.

De cover is trouwens prachtig, en de betekenis wordt je op een gegeven moment duidelijk. Al kunnen hier nog wel meer betekenissen aan gegeven worden dan enkel het eerste zicht (en in die zin vind ik deze cover zoveel mooier dan de oorspronkelijke Italiaanse).

En dan wacht nu de Spotify-playlist om te luisteren naar de muziek van die zomer.