Ode aan de aarde maar te repetitief

Meteen van in het begin van het boek moet je even wennen aan een nieuwe context: je stapt mee in een ruimteschip waar zes bemanningsleden rond de aarde cirkelen, elke 90 minuten een nieuwe orbit. Vele zonsopgangen -en ondergangen over telkens andere en toch ook steeds terugkerende werelddelen, landen, oceanen. Je kijkt vanuit de ruimte mee op de aarde, die in bijzonder mooie bewoordingen beschreven wordt (in die zin is het boek een ode aan de aarde). Het is knap hoe de auteur dit allemaal zo beschreven heeft dat het ‘echt’ overkomt.
Langzaamaan word je mee die orbits in getrokken, kijk je mee, leef je ook mee met de bemanningsleden. Ook staan er mooie beschouwingen over de aarde in, hoe wij ermee omgaan, maar ook hoe klein wij eigenlijk zijn.
Maar naar het einde toe werd het me iets te repetitief allemaal, al geeft dat tegelijkertijd die orbits juist ook zo goed weer. Rond de aarde cirkelen is nu eenmaal repetitief, de dagen van de bemanning zijn dat ook.

En waar we ook glimpen meekrijgen van het leven in het ruimtetuig, had dit voor mij iets meer mogen zijn. Om het ‘menselijker’ te maken, al was juist dat waarschijnlijk niet de bedoeling. Maar doordat het vanuit het ruimtetuig beschreven wordt had ik daar net iets meer over willen weten.

Er is geen echt verhaal, er is geen plot, we draaien mee de aarde rond.
Er staan mooie beschrijvingen in het boek, maar omdat ook daar een soort van herhaling in kruipt, had ik daar tegen het einde van het boek eerlijk gezegd wel genoeg van gelezen.

***(*)