Een verhaal dat beklijft.

Roxane van Iperen weet waar ze over schrijft en ze kan schrijven als de beste.
Het schuim der aarde ..... wie zijn dat?

Het boek verhaalt over drie hoofdpersonen: Anjo, Lucy en Elizabeth.

Anjo is al weesjongetje terechtgekomen in een schuur op de eindeloze zandvlakte van Brazilië. Niet wetend vanwaar hij komt, wie of waar zijn ouders zijn. Samen met nog 4 jongens, waar later nog een klein meisje bij komt, ondergaan ze hun rottige leven, ze weten niet beter.

Lucy woont op de berg, is op 10-jarige leeftijd verlaten door haar moeder en wordt dus maar hoertje, je moet toch wat doen om te overleven. Samen met haar vriendin accepteert ze het leven zoals het is en geniet van de kleine mooie dingen in het leven.

Dan is daar Elizabeth, politieagente, vrouw van de hoofdcommissaris. Ze had wel idealen, maar de strijd is soms moeilijk vol te houden. Eigenbelang wordt soms te belangrijk om je goede leven te behouden.

De levens van deze mensen worden prachtig indringend beschreven door Roxane. Meeslepend, je wil doorlezen, terwijl je de vreselijkste dingen ziet gebeuren, omdat ze zo mooi worden beschreven. Soms heel sec omdat het je anders te veel zou worden. Het verhaal leest gemakkelijk terwijl het verhaal behoorlijk moeilijke kost is.

Wie behoort tot het schuim? Waar heeft je wieg gestaan? Het boek geeft stof tot nadenken.

Een verhaal dat lang blijft hangen.