wat een regimewisseling doet met je jeugd

In ‘gesluierde jaren’ vertelt Shohreh Feshtali over haar kinder- en jeugdjaren. Toen het land nog Perzië heette en sjah Mohammad Reza Pahlavi aan de macht was, beleefde ze een zorgeloze kindertijd. Maar in 1979 wordt de sjah verdreven en wordt de Islamitische Republiek Iran uitgeroepen. Het verwesterde land verandert in een streng religieus-fundamentalistische staat waarin razzia’s en openbare executies aan de orde van de dag zijn. De inwoners worden verplicht hierbij aanwezig te zijn.
Feshtali schetst het beeld hoe het voor meisjes streng verboden is om met jongens om te gaan. Toch zijn de jongelui slim en zien ze af en toe elkaar toch. Ze wordt verliefd op de knappe Tiam en om elkaar te zien verzinnen met behulp van vrienden en vriendinnen listen.
Er wordt een ontluisterende inkijk gegeven in het leven van de bewoners van Iran. De angst voor ontdekking om gewoon jong te zijn en te genieten van het leven, de straffen die uitgedeeld worden. Het is voor ons westerlingen niet voor te stellen hoe angstig en machteloos de moslima zijn in hun land en hoe verwoed ze in het verborgene strijd voeren voor hun vrijheid en gelijkwaardigheid.
Het verhaal wordt in de ik-vorm geschreven en waar je normaal dan in de huid van de verteller kunt kruipen, voelde ik hier toch enige afstandelijkheid. Was dit misschien ook een stukje zelfbescherming van de auteur? Vooral het begin van het boek leek op een opstel. Maar desalniettemin laat het ons wel zien wat er in korte tijd kan gebeuren als er een ander regime aan de macht komt. Enerzijds is het een liefdesverhaal, anderzijds wordt de angstcultuur in een land verteld.