Ira's deprimerende nalatenschap

Het boek beschrijft de samenkomst van familieleden van de overleden Ira gedurende de zeven dagen na zijn overlijden: het shivve zitten.
Ira is een Joodse man, uit in Berlijn geboren ouders die in de jaren '30 van de 20e eeuw naar Amsterdam zijn getrokken en daarvandaan uiteindelijk in Boskoop onderduiken, verraden worden en de oorlog net als hun dochter uiteindelijk niet overleven. De twee broers die 10 jaar schelen, overleven ieder los van elkaar de oorlog.

Het blijkt dat Ira een boek heeft laten drukken met zijn memoires en er is een brief voor ene Sara. Wat er in het boek en in de brief staat en of we als lezer zijn hele verhaal te lezen krijgen, wordt nergens duidelijk (En betwijfel ik persoonlijk ten zeerste).

Ieder hoofdstuk wordt verteld vanuit het perspectief van één van de zeven aanwezigen (Ira's broer, zijn schoonzus, zijn nicht, zijn neef, de zoon van de neef, de dochter van de neef en Sara, een oude geliefde van Ira uit Nederland) en beschrijft hoe zij reageren op de memoires.
Hierbij is een grote rol weggelegd voor de eigen ervaringen uit de Tweede Wereldoorlog van de oudere generatie die hierdoor loskomen, maar ook voor de ervaringen met oorlogen waarin de staat Israël is betrokken tijdens het leven van de jongere generaties.
Het gezichtspunt wordt vooral gekleurd door de (emotionele) persoonlijke omstandigheden waarin iedereen op het moment van de shivve verkeert.

Of ik was niet geconcentreerd genoeg en heb het boek geen recht gedaan of ik snap het boek gewoon niet...
Ik heb namelijk het gevoel dat niet alle onderwerpen maximaal zijn uitgediept of dat de impliciet opgeworpen vragen beantwoord of zelfs maar inhoudelijk aan de orde zijn geweest.

De structuur van het boek vond ik wel interessant gekozen, maar vooral bij de jongere generatie heb ik de link met hoofdpersoon Ira eigenlijk niet kunnen ontdekken. Het leek wel een beschrijving van een serie naast elkaar voortbewegende zandkorrels.
Wat bij mij vooral blijft hangen is :
- het niet-praten, maar vol zijn van oordelen over het gebrek aan genegenheid en liefde van de ander,
- het niet in staat zijn echt met elkaar te kunnen communiceren, omdat die ander dan veel te dichtbij zou kunnen komen en
- het elkaar niet kunnen bereiken, ondanks de liefde en verbondenheid die er wel degelijk is en die door ieder personage ook benoemd en bovenal gemist wordt.

Hierdoor komt het boek op mij kil en zakelijk over, ondanks de ingehouden emotie die continue voelbaar is en van de pagina's afspat, maar die structureel wordt ingeslikt of weggeduwd met vreetbuien, pillen en drank.
Brrrrr. Heel deprimerend.