De aardsheid van spirituele overdenkingen.

In het boek De profeet van Khalil Gibran staat de profeet Almustafa op het punt uit het stadje Orfaleze te vertrekken. Al 12 jaar heeft hij uitgekeken naar de komst van het schip dat hem weer verder zou brengen... of naar huis?

Voor zijn vertrek neemt hij afscheid van de bewoners van Orfaleze door zijn overdenkingen met hen te delen over onderwerpen uit het dagelijks leven die zij aandragen.

Deze bevraging wordt aangevangen door Almitra, een zieneres, en leidt uiteindelijk tot een overpeinzing van vele facetten van het leven.

De aanstaande reis blijkt de overgang van het leven naar de dood, met iedere vraag en iedere antwoord nog ietsje langer uitgesteld, maar uiteindelijk onontkoombaar. Ondanks de geduldig wachtende kapitein.

"Profeet van God, steeds strevend naar het volkomene, lang heb je de verten afgespeurd naar jouw schip.
En nu is jouw schip gekomen, en moet je hoognodig gaan.
Diep is je verlangen naar het land van je herinneringen en de woonstee van je grotere wensen; en onze liefde verplicht je tot niets, noch houden onze noden je gevangen.
Toch bidden we je: eer je ons verlaat, nog wat tot ons spreken en ons je waarheid schenken.
[...]
Aldus sprekend gaf hij een teken aan de zeemannen, en onmiddellijk lichtten zij het anker en gooiden de scheepstouwen los, en ze voeren oostwaarts.
[...]
Alleen Altmira was stil, ze staarde het schip na tot het was verdwenen in de mist.
En toen alle mensen zich verspreidden, stond zij nog alleen op de wallekant, en overdacht in haar hart zijn uitspraak:
' Een korte wijle, een moment van rust op de wind, en een andere vrouw zal me baren.'"

Ik heb de versie gelezen, vertaald en voorzien van een nawoord door Déseanne van Brederode.
Dat prachtig verwoorde nawoord biedt een onverwacht en persoonlijk perspectief op het boek, aardt het.