Oog voor de mens achter de reus

Het boek is prachtig geschreven vanuit het ik-perspectief van Albert Kramer, de reus van Amsterdam.

Wat maakte dat het verhaal voor mij niet vloeiend las, waren mijn oordelen en veroordelingen dat mensen met een fysiek anders uiterlijk (veel groter, veel kleiner, siamese tweeling, vrouwen met baarden) door theatermakers als "freaks" werden uitgebuit. Walgelijk!

Dat het publiek nauwelijks geloofde dat deze "freaks" gewoon mensen waren, met menselijke noden als voldoende eten, een goede stoel, een passend bed, respect, en menselijke emoties als pijn, boosheid en liefde.

Juist het lef van de schrijfster om het woord "freak" te gebruiken (dat tegenwoordig gelukkig uit den boze is) geeft extra kracht aan de belevingswereld aan het begin van de 20e eeuw.
En maakt het verhaal rauw en pijnlijk.
En de tegenstelling tussen het innerlijk en uiterlijk pregnanter.
En de roman daarmee heel indrukwekkend!