Lezersrecensie
Ontroerend mooi
Ik heb nu een boek gelezen dat mij geraakt heeft tot op het bot.
Recensie tijd.
Wat wij nalaten, geschreven door Joyce Bergvelt.
Uitgegeven door Uitgeverij Doornwater.
Ik mocht dit boek lezen in ruil voor een eerlijke recensie. Ik heb er oprecht van genoten. Dit boek heeft mij gigantisch geraakt.
Waar gaat dit boek over? ( Flap)
In het voorjaar van 1945 worden twee broers uit Nieuwer-Amstel samen met twaalf anderen door de Duitsers opgepakt voor hun vermeende rol in het Verzet. Een van hen komt in aanraking met de jonge Duitse soldaat Mathias Heumer.
In Düsseldorf, meer dan zestig jaar later, vraagt Mathias zijn dochters iets recht te zetten, waarvoor hij zelf decennialang niet het lef heeft gehad. Dit zal echter vergaande gevolgen hebben, niet alleen voor zijn eigen gezin, maar ook voor die van de veertien mannen en vrouwen die nog steeds worden vermist.
Zijn familie komt voor een groot dilemma te staan. Moeten zij z'n laatste wens in vervulling laten gaan en de verontrustende, verborgen gebeurtenissen uit de oorlog werkelijk openbaar maken? Of is het soms beter het verleden te laten rusten?
Verzeild in hun eigen persoonlijke problemen raken ze er sterk over verdeeld. In 2008 wordt de naar Canada geëmigreerde Pieter van der Velde bruut geconfronteerd met het tot dusver onbekende lot van zijn twee broers, en wordt ook hij gedwongen het verleden onder ogen te zien.
Wat wij nalaten is een familiegeschiedenis geïnspireerd door ware gebeurtenissen, en gaat over het belasten van de volgende generatie met gewetens kwesties, maar ook over hoe het is te rouwen om je geliefden, zonder ooit te weten wat er met hen is gebeurd.
Hoe heb ik dit boek ervaren en gelezen?
Ik ga niks verder meer over het boek zelf vertellen. Want op de inhoud is nu genoeg verteld. Ik wil namelijk niet gaan spoilen over dit zeer mooie, maar ook trieste verhaal. Dus vertel ik iets over mijn leeservaring. Tot het moment van traantje op het einde.
Het boek leest als een 200% waargebeurd verhaal.
Geschreven met de rauwe intensie om jou als lezer te raken. Vroeger kwam ik heel vaak bij mijn oma Smid. Zij hebben in de oorlog Joden opgevangen. In tegenstelling tot Mathias in dit boek, kon zij uren praten over de oorlog. Waardoor het lezen van dit boek, voor mij ook ergens nostalgisch was. Dit was natuurlijk niet het verhaal van mijn oma Smid. Maar de rauwe werkelijkheid zoals zij dit kon vertellen, haar ervaring, zo heeft Joyce Bergvelt dit boek geschreven. Alsof ze er zelf bij was. Formidabel gedaan. Veel van de emoties die ik had, toen mijn oma vertelde, voelde ik in mijn lijf, tijdens het lezen van dit boek. Zeer, zeer geloofwaardig. Echt heel goed gedaan.
Gevolg, ik had tranen tijdens het lezen. Terwijl mijn zoon Indy en schoondochter Irys (puberleeftijd) beneden waren. En ze wilde weten wat er was. Dus ik vertel over dit boek. Ook kwam het verhaal van oma Smid aan de orde. We hebben de hele middag en avond zitten praten, over de tweede wereld oorlog. Over verhalen die nooit vergeten mogen worden. Maar ook over oorlogen momenteel en over hoe weinig we eigenlijk geleerd hebben. Was bijzonder om met hun te beleven. Verlegen vroeg Irys, zou ik het boek mogen lezen. Ja natuurlijk. Dit boek moet namelijk gelezen worden. Zodat we nooit vergeten. Maar ook heel goed nadenken over wat wij meegeven aan de generatie na ons.
Recensie tijd.
Wat wij nalaten, geschreven door Joyce Bergvelt.
Uitgegeven door Uitgeverij Doornwater.
Ik mocht dit boek lezen in ruil voor een eerlijke recensie. Ik heb er oprecht van genoten. Dit boek heeft mij gigantisch geraakt.
Waar gaat dit boek over? ( Flap)
In het voorjaar van 1945 worden twee broers uit Nieuwer-Amstel samen met twaalf anderen door de Duitsers opgepakt voor hun vermeende rol in het Verzet. Een van hen komt in aanraking met de jonge Duitse soldaat Mathias Heumer.
In Düsseldorf, meer dan zestig jaar later, vraagt Mathias zijn dochters iets recht te zetten, waarvoor hij zelf decennialang niet het lef heeft gehad. Dit zal echter vergaande gevolgen hebben, niet alleen voor zijn eigen gezin, maar ook voor die van de veertien mannen en vrouwen die nog steeds worden vermist.
Zijn familie komt voor een groot dilemma te staan. Moeten zij z'n laatste wens in vervulling laten gaan en de verontrustende, verborgen gebeurtenissen uit de oorlog werkelijk openbaar maken? Of is het soms beter het verleden te laten rusten?
Verzeild in hun eigen persoonlijke problemen raken ze er sterk over verdeeld. In 2008 wordt de naar Canada geëmigreerde Pieter van der Velde bruut geconfronteerd met het tot dusver onbekende lot van zijn twee broers, en wordt ook hij gedwongen het verleden onder ogen te zien.
Wat wij nalaten is een familiegeschiedenis geïnspireerd door ware gebeurtenissen, en gaat over het belasten van de volgende generatie met gewetens kwesties, maar ook over hoe het is te rouwen om je geliefden, zonder ooit te weten wat er met hen is gebeurd.
Hoe heb ik dit boek ervaren en gelezen?
Ik ga niks verder meer over het boek zelf vertellen. Want op de inhoud is nu genoeg verteld. Ik wil namelijk niet gaan spoilen over dit zeer mooie, maar ook trieste verhaal. Dus vertel ik iets over mijn leeservaring. Tot het moment van traantje op het einde.
Het boek leest als een 200% waargebeurd verhaal.
Geschreven met de rauwe intensie om jou als lezer te raken. Vroeger kwam ik heel vaak bij mijn oma Smid. Zij hebben in de oorlog Joden opgevangen. In tegenstelling tot Mathias in dit boek, kon zij uren praten over de oorlog. Waardoor het lezen van dit boek, voor mij ook ergens nostalgisch was. Dit was natuurlijk niet het verhaal van mijn oma Smid. Maar de rauwe werkelijkheid zoals zij dit kon vertellen, haar ervaring, zo heeft Joyce Bergvelt dit boek geschreven. Alsof ze er zelf bij was. Formidabel gedaan. Veel van de emoties die ik had, toen mijn oma vertelde, voelde ik in mijn lijf, tijdens het lezen van dit boek. Zeer, zeer geloofwaardig. Echt heel goed gedaan.
Gevolg, ik had tranen tijdens het lezen. Terwijl mijn zoon Indy en schoondochter Irys (puberleeftijd) beneden waren. En ze wilde weten wat er was. Dus ik vertel over dit boek. Ook kwam het verhaal van oma Smid aan de orde. We hebben de hele middag en avond zitten praten, over de tweede wereld oorlog. Over verhalen die nooit vergeten mogen worden. Maar ook over oorlogen momenteel en over hoe weinig we eigenlijk geleerd hebben. Was bijzonder om met hun te beleven. Verlegen vroeg Irys, zou ik het boek mogen lezen. Ja natuurlijk. Dit boek moet namelijk gelezen worden. Zodat we nooit vergeten. Maar ook heel goed nadenken over wat wij meegeven aan de generatie na ons.
1
Reageer op deze recensie
