Dear Martin..

Justyce McAllister is een kleurling van 17 jaar oud woont in de getto. Wat zijn uiterlijk alleen niet vertelt is dat hij een van de besten van zijn school is en dat hij is toegelaten tot Yale University. Dear Martin vertelt over de worstelingen waar deze jongen tegenaan loopt in zijn leven. Martin Luther King is het grote voorbeeld van de jongen en hij besluit dan ook een dagboek te schrijven over zijn frustraties. De brieven erin worden gericht aan MLK.

De eerste helft van het boek is een bekendmaking met het leven van Justyce. We merken hoe racisme van invloed op het leven van mensen is, zelfs op school. Niet alleen voor kleurlingen, maar ook voor blanken. In de klas van 'Doc' worden met regelmaat debatten gehouden en vooroordelen en discriminatie is een vaak terugkerend onderwerp. De voorbeelden zijn huiveringwekkend realistisch neergezet en hierdoor wordt het inlevingsvermogen groot.

''Every time I turn on the news and see another black person gunned down, I'm reminded that people look at me and see a threat instead of a human being.'

Je wordt in het leven van een gekleurd gezin getrokken en leest als blanke eigenlijk een soort van omgekeerd racisme. Zo vertelt de moeder van Justyce al sinds hij klein is dat hij het niet moet wagen om met een blank meisje thuis te komen. Dit voelt in eerste instantie wat gek aan, want als blanke ben je (denk ik) bekender met de omgekeerde wereld. Het zet je echter wel even terug op je plaats. De manier waarop de thema's zijn uitgewerkt zetten je gedachten aan het werk en dat is goed. Het toont op een ontzettend goede manier hoe belangrijk de media is in het scheppen van illusies en hoe lastig het is om gecreëerde gedachtegangen te ondermijnen. De frustraties borrelen als lezer bij je op doordat je het onrecht uit de bladzijdes voelt stromen.

Helaas bevat het boek niet alleen maar positieve punten. Het telt slechts 208 pagina's en het is goed te merken dat het voor een verhaal als dit gewoon te kort is. Hoewel de punten die ik hierboven noem echt als een bom binnenkomen, blijft de meerderheid van het verhaal erg op de oppervlakte en is er nauwelijks uitdieping van de personages. Ontzettend jammer, want verdieping hierin had het verhaal zoveel sterker gemaakt.