Ik tel tot tien

Oehhh... Is Linda Green een vrouwelijke Beckett? Het begin deed me denken aan een softere vorm van de David Hunter-reeks van Beckett :).

"Je lichaam beseft eerder dan je hersenen dat je je kind kwijt bent. De lichamelijke navelstreng knapt. [...]"

Helaas was dit samen met de laatste 30 pagina's het enige spannende aan dit boek. Ik kan dit niet onder een thriller scharen. Het is interessant, maar niet spannend. Ook de onderhuidse spanning heb ik niet gevoeld, behalve bij de laatste 30 pagina's.
Wél was er een constante nieuwsgierigheid: Wat is er voorgevallen tussen Lisa en Chloe? Wat heeft Matthew met dit verhaal te maken? Wat is er gebeurd dat Muriel zo'n gestoorde geest heeft?

Het verhaal verloopt traag en laat stukje bij beetje meer van het verhaal los, waardoor de puzzelstukjes langzaam op hun plaats vallen. De schrijfstijl is wel uitnodigend en het boek leest dan ook als een trein weg. Ik wilde er gister aan beginnen, maar plotselinge visite gooide roet in het eten, dus begon er vanmiddag pas aan. Ergens op de avond was-ie alweer uit.

Ik had persoonlijk erg moeite met de stukken die vanuit Muriel geschreven waren. Raar gestoord mens. Ik kon er gewoon geen sympathie voor opbrengen en had op die momenten een paar keer de neiging om het boek weg te leggen. Toch ben ik blij dat ik ben doorgegaan, want wanneer de puzzelstukjes eindelijk naar hun plekje schuiven, krijgt al het voorgaande ineens betekenis. Toch vind ik het jammer dat de verhaallijn van Muriel niet helemaal volledig is uitgewerkt. Ik heb het idee dat het nog niet helemaal af is, dat er nog één puzzelstukje mist...

Het laatste hoofdstuk vond ik erg sterk en laat me een halve ster meer geven. Hierdoor kom ik uit op 3,5*