Hmm..

"I guess that's the point of it all. No one knows for certain how much impact they have on the lives of other people. Oftentimes, we have no clue. Yet we push it just the same."

13 Reasons Why... Ik heb zoveel ophef gelezen en gehoord over de TV serie, dat ik uiteraard ook ontzettend nieuwsgierig ben. Maar niet voordat ik het boek had gelezen.
We volgen Clay Jensen, die op een dag een doos bij zijn voordeur aantreft. In de doos blijken casettebandjes/tapes te zitten die zijn opgenomen door Hannah, een meid die kort ervoor zelfmoord heeft gepleegd.

De ophef ging er vooral over dat zelfmoord in een mooi daglicht werd gezet, geloof ik. Ik heb het niet helemaal gevolgd, heb alleen wat flarden meegekregen her en der. Ik vond zelf de nadruk veel meer liggen op de kleine dingetjes. De kleine dingetjes die iemand blijkbaar toch radeloos kunnen maken. Toch vond ik het overdreven. Kom op, iedereen heeft weleens ongewenst een klap op haar kont gehad toch? Iedereen wordt in het leven weleens teleurgesteld of in de steek gelaten, hoe je het ook wend of keert... Maar om dat dan als redenen aan te geven voor zelfmoord. Ik weet het niet, het klopt niet. Zelfmoord doe je omdat je radeloos bent toch? Omdat je geen uitweg meer weet, omdat je niet meer verder kúnt? Hoe kun je dan zelfmoord plegen met "voorbedachte rade"? Eerst een heel plan in elkaar zetten voordat je overgaat tot actie...

Ik kan natuurlijk niet in andermans hoofd kijken en weet heus wel dat iedereen anders is en anders reageert. Maar dit was gewoon... Ik kom niet uit mijn woorden, het klopte niet.
Hmm, misschien wordt dit dus met die discussie bedoeld...?

En omdat ik de redenen dus overdreven vond, merkte ik dat ik het verhaal zat begon te worden. Ik was nog steeds nieuwsgierig waarom Clay op de tapes stond, juist omdat we hem beter leren kennen en zijn gevoelens delen. Maar na die "ontknoping" werd ik eigenlijk alleen maar een beetje boos. Gelukkig was dit ongeveer 3/4 van het boek, want ik ben bang dat als ik dit eerder had gelezen, ik het boek zou hebben weggelegd.

Het plot was dus niet helemaal mijn ding. De manier waarop het boek is neergezet, was soms wat rommelig omdat het verhaal op de tapes en de gedachtes van Clay elkaar in gigantisch vlot tempo afwisselen. Nu is er gelukkig wel een andere layout gebruikt voor de verschillende personen, maar toch werd het af en toe even net te snel afgewisseld. Maar buiten al dit, was het ook mooi geschreven. Buiten de wanhoop vloeit er toch ook liefde voort. Er worden her en der mooie dialogen neergezet en soms staat er echt een zin waarvan je even stijl achteruit slaat. Mooi!

So I kissed you.
No, I kissed you, Hannah.
A long and beautiful kiss. And what did you say when we came up for air? With the cutest, littlest, boyish smirk, you asked "What was that for?"
Right. You kissed me.

Al met al heeft Jay Asher een gevoelig en gedurfd onderwerp weten neer te zetten. Toch heb ik echt mixed feelings bij dit boek. Ik hou 'm dan ook even op 2,5*. Wellicht doe ik ooit een re-read en zie ik het dan heel anders, maar eerst gaan we de serie bekijken!