Een gevoelige roman over erbij willen horen.

Vanuit De Club van Echte Lezers kwam er een oproep om het nieuwe boek van Cobi van Baars te recenseren. Ze gaven 40 exemplaren weg. Nadat ik de korte inhoud had gelezen schreef ik me in via een aanmeldformulier. Ook de cover sprak me aan. Ik vind schapen echt leuke dieren en ik heb zelfs een keer een lammetje geboren zien worden. Heel bijzonder.
De naam van de auteur zei me wel iets maar ik had nog niets van haar schrijfsels gelezen. Een mooie kans dus om met haar werk kennis te maken.
Ik had geluk, ik kreeg een mailtje met de mededeling dat ik het boek in de brievenbus kon verwachten. Hieronder kunnen jullie lezen wat ik van mijn eerste Cobi van Baars vind.

Eline werkt in een archief. Samen met haar collega's inventarisseert ze de erfstukken van kloosters die hun deuren hebben moeten sluiten.
In het begin voelde haar werk als de hemel op aarde. Maar naarmate de jaren verstreken kwam ze met beide voeten op de grond en de laatste tijd kan ze wel door de grond heen zakken, rechtstreeks de hel in. Ze voelt zich een buitenbeentje en ze denkt dat haar collega's over haar roddelen en haar achter haar rug om bespotten. Het liefst trekt ze zich terug in haar kantoor met de deur dicht maar het opendeurenbeleid van de hoofdarchivaris gunt haar ook daar geen rust.
Wanneer ze tijdens een koffiepauze zich laat ontvallen dat ze een relatie heeft met haar buurman raakt ze verstrikt in een web van leugens dat ze zelf heeft gesponnen. Maar hoe geraak je daar weer uit?

Met Vacht! zet Cobi van Baars een niet-alledaagse roman op papier met een alledaags onderwerp. Roddelen op de werkvloer en je buitengesloten voelen door je collega's. Het gevoel dat je er niet bijhoort maakt de behoefte om erbij te horen alleen maar groter. Maar waar wil je dan bijhoren? Bij diegenen die roddelen en respectloos zijn tegenover anderen? Of bij diegenen die het gevoel hebben buiten de groep te vallen?
Erbij horen is voor veel mensen belangrijk maar het is veel belangrijker om dichtbij jezelf te blijven.

Met veel inzicht, gevoel en een vleugje humor zorgt de auteur ervoor dat Eline de weg bewandelt die naar zichzelf leidt. Haar dagelijkse bezoek aan de schapen helpt haar hierbij. Ook komt er hulp uit onverwachte hoek waardoor Eline zelfs meer vindt dan alleen zichzelf.

Voorproefje:
Ze richt haar aandacht op de schapen. Luistert naar het grazen en blaten, snuift de geur van mest op en de vette weeïgheid van wol. Een ooi lijkt haar gericht aan te kijken. Als Eline een arm uitsteekt, kuiert het beest haar kant op. Ze legt een hand op de kop zoals ze dat de herder heeft zien doen. Krabt de korte stugge haartjes. Aait dan de rug en wroet met twee handen door de dikke vacht. De ooi laat het allemaal gebeuren.

Het verhaal is echt erg beeldend geschreven. Je kunt de ochtendfrisheid van het gras gewoon ruiken en de vettige vacht van de schapen voelen. Een heerlijk moment in de ochtend wanneer je met je ogen dicht naast de afzetting staat waar de schapen achter staan. Het is een beeld wat ik ook in mijn omgeving wel eens zie. Ik word er altijd vrolijk van. Ik kan me zeer goed verplaatsen in dat stukje van Eline. Dat mag duidelijk zijn.

Naast Eline zijn ook de andere personages heerlijk herkenbaar, je zou ze zo op straat tegen kunnen komen.
De omgeving is ons fijne Nederlandse landschap waar je regelmatig schapen kunt zien grazen op de dijk, langs de weg of in een weiland. Op die manier worden er fijne rustmomentjes ingeweven in onze dagelijkse noodzakelijke ritjes richting onze werkzaamheden. Ik zou zeggen: geniet daarvan.