Stereotyperende beeldvorming over autisme?

Ik moet eerlijk bekennen: de tranen liepen over mijn wangen bij het lezen van het boek Het Rosie Project. Ik heb in mijn eentje hardop gelachen op het strand van Kroatie. Wat een geestig boek!

Toch bekroop me telkens weer de vraag: wat zouden mensen met autisme van dit boek vinden? Zouden zij ook lachen of het irritant vinden dat er (weer) een feelgood boek bijdraagt aan een stereotyperende beeldvorming over autisme?

De hoofdpersoon in het boek, Don, heeft niet de behoefte een label te plakken op zijn gedrag. “Er is nooit een definitieve diagnose gesteld, ondanks pogingen van de psychiatrie om me in een simplistische categorie in te delen. Ik ben inmiddels van mening dat mijn hersenen anders geprogrammeerd zijn dan die van het grootste gedeelte van de bevolking. Al mijn psychiatrische symptomen waren een resultaat hiervan, niet van een onderliggende aandoening. Natuurlijk was ik depressief: ik had geen vrienden, geen seks en geen sociaal leven, omdat ik anders was dan andere mensen. Mijn concentratievermogen en gedrevenheid werden verkeerd geïnterpreteerd als manie. En mijn aandacht voor orde werd bestempeld als een dwangneurose.”

De hoofdpersoon, maar ook de andere personages, hebben een nuchtere kijk op kwetsbaarheden. Dat spreekt me aan. Wat bij mij wringt is dat de auteur ervoor heeft gekozen om een bepaald beeld van een iemand met autisme neer te zetten: intelligent, uitstekend geheugen, sociaal onhandig, werkzaam in de wetenschappelijke wereld. Maar dit is eerder uitzondering dan regel. Bij vele mensen met autisme is de impact van hun autisme op hun leven veel ernstiger en werkt het autisme dieper door in hun leven.

Dat gezegd hebbende heb ik genoten van het boek en ben ik nieuwsgierig naar wat anderen van het boek vinden.

Ik kreeg al een aantal reacties op deze recensie op mijn eigen website: https://angelathissen.nl/2014/08/12/boekrecensie-het-rosie-project-van-graeme-simsion/