'Nee lieverd, papa is even weg'.

Norman Jansen (1971) is werkzaam voor de Nederlandse overheid en heeft veel kennis op het gebied van mensenhandel en mensensmokkel. Voor langere tijd heeft Jansen met zijn gezin in het Caribisch gebied gewoond, waar hij zijn steentje heeft bijgedragen binnen het domein van justitie en opsporing. Nu hij weer terug in Nederland is, heeft hij de stap genomen om non-fictie te schrijven. Jansen heeft veel ervaring met werken onder bijzondere en zware omstandigheden, maar hij weet vooral veel over diverse landen en culturen. Zijn jarenlange ervaringen gebruikt hij als bron voor zijn boeken.

In zijn debuutroman De stilte van het water (2018) neemt Norman Jansen de lezers mee in de schrokkende wereld van mensenhandel. Zijn verhaal is gebaseerd op waargebeurde feiten en gaat over het leven van een jonge moeder en haar gezin. Hoewel het gezin erg arm is, hebben de gezinsleden het onderling goed. Dit komt mede door de komst van een nieuw gezinslid, de positieve instelling, de liefde die ze voor elkaar voelen en het vertrouwen in elkaar. Toch kan er iets gebeuren waar je geen controle over hebt, zoals een aardbeving. Na de aardbeving moet moeder Ladymia snel actie ondernemen om haar kinderen veilig te houden, zeker sinds haar man niet in de buurt is. De behoefte aan een normaal bestaan en het verlangen om haar gezin te beschermen drijven Ladymia tot wanhoop en het maken van keuzes die je wellicht beter niet had kunnen maken. Maar wat doe je als je alleen bent en de gevaarlijke omgeving je wegdrijft van alles wat veilig is?

'Het is een lieve vrouw, haar werkgeefster, een afstammeling van de blanke Franse elite die in het koloniale verleden de dienst uit maakte op Haïti. Daar heeft Ladymia niet zoveel mee, ook al weet ze dat dit bij veel Haïtianen heel diep zit en er veel weggestopte haat onderhuids aan het etteren is. Haar moeder heeft haar altijd geleerd om daaroverheen te stappen, het verleden te laten rusten en aan de toekomst te werken. En dat is ze ook van plan om te doen; vooruitkijken en niet meer achterom'.

Veel mensen staan er niet genoeg bij stil wat de impact van een aardbeving voor een gezin kan zijn. We zien de beelden misschien eens in de zoveel tijd op televisie of we lezen de gebeurtenissen in de krant, maar de kwestie wordt niet genoeg besproken. Om die reden is het een moedige en goede keuze als een schrijver met zijn ervaring in verschillende gebieden een boek gaat schrijven over de impact van een aardbeving, mensensmokkel en de vluchtelingenproblematiek. Een boek blijft bij je, terwijl het nieuws snel wordt vergeten. Een boek geschreven door een expert heeft dus veel meer kracht om jezelf helemaal in de beschreven werkelijkheid te verdiepen. Doordat Norman Jansen met zijn eigen ogen heeft gezien hoe het eraan toe kan gaan, kan hij met de juiste woorden en intentie de lezer aan het denken zetten.

Norman Jansen heeft zijn boek op een speciale manier opgebouwd. Het verhaal start enigszins sloom, maar dit is nodig om de lezer kennis te laten maken met de personages. Hoe is het om in een arme omgeving te wonen? Hoe ziet het dagelijkse leven van een jonge moeder er uit? En hoe staan alle personages in het leven? Met een ingetogen pen neemt Norman Jansen je mee in de bijzondere maar moeilijke levens van mensen aan de andere kant van de wereld. Hun dagelijkse leven verschilt zo veel met die van ons en het lijkt ook de bedoeling van de schrijver om deze verschillen te benadrukken. Pas later in de roman voelt de lezer een ommekeer in het verhaal. Na de aardbeving verandert de sfeer van het verhaal en de toon van de schrijver is anders, namelijk veel serieuzer en indringender. Alsof de schrijver je bij je kraag pakt en wilt dat je bij de les blijft.

'Nou, de kinderen gaan mee, we kunnen samen met onze kinderen een nieuwe toekomst gaan zoeken, ver weg van Haïti. We hebben hier niets meer om voor te blijven (..) We moeten wel iets bedenken, anders zitten we straks ook in zo'n opvangkamp en daar wil ik niet nog een keer naar toe. Het is er vreselijk, dat kan ik de kinderen echt niet aandoen'.

Jansen heeft tijdens het schrijven van zijn boek moedige keuzes gemaakt. Een van deze keuzes is dat hij een deel van zijn verhaal geschreven heeft vanuit het perspectief van de ‘bad guys’, de mannen die bijvoorbeeld in gevaarlijke omstandigheden andere mensen naar een ander land smokkelen. Jansen kiest geen kant en moedigt de lezer ook niet aan om de scheidslijn tussen goed en slecht te trekken, maar hij toont op deze manier wel de verschillende beweegredenen. De schrijver laat de lezer bijvoorbeeld nadenken over de vraag of mensenmokkelaars altijd criminelen zijn of dat ze in nood zitten en worden gedwongen om slechte dingen te doen. Het is aan de lezer om te reflecteren over deze en andere vragen.

De stilte van het water van Norman Jansen is dus een actueel boek dat echt nodig is in deze wereld. Op een pakkende wijze schrijft Jansen over moedige mensen die op zoek gaan naar veilige plek voor hun gezin, maar voor moeilijke keuzes staan die je hele leven kunnen veranderen. Vanuit het oogpunt van de slachtoffers en de daders heeft de schrijver een integer verhaal geschreven. Bovendien is het boek zeer de moeite waard om meerdere keren te lezen.