Lezersrecensie
Gedurfde schrijfstijl
De debuutroman van Eimear McBride, Een meisje is maar half af, sleepte in 2014 veel Britse en Ierse prijzen in de wacht, waaronder de Baileys Women’s Prize for Fiction. Het is vooral de literaire stijl van McBride die geprezen wordt. De manier waarop ze haar roman heeft geschreven is inderdaad een gewaagde keuze, die het boek tot een zware leeservaring maakt.
Een meisje is maar half af vertelt over een jonge vrouw die alles in het leven tegen zich heeft. Haar broer heeft al van kleins af aan een hersentumor, haar vader heeft zijn gezin in de steek gelaten, haar moeder heeft een slechte jeugd gehad en zoekt haar heil in het geloof. Het naamloze hoofdpersonage wordt op dertienjarige leeftijd verkracht door haar oom en zoekt sinds dat moment steeds heftigere vormen van seksualiteit op om zichzelf voor haar zonden te straffen.
Een meisje is maar half af
McBride geeft inzicht in de verknipte geest van een jonge vrouw die compleet de weg kwijt is. Van enig mededogen of nuance is geen sprake. Dit maakt ‘Een meisje is maar half af’ een gigantisch zwaar boek om te lezen. Deze ellende is vanuit een ik-perspectief geschreven, waardoor de lezer zich snel verplaatst in het hoofd van de vrouw en haar getraumatiseerde leven. De schrijfstijl helpt hier ook aan mee. ‘Ze kan de pest krijgen en iedereen. Iedereen kan de pest krijgen want ik word hier in mijn eentje begraven. Ik zeg tegen hem. Klaar. Niet meer komen denk ik. Kom je nog een keertje naar mijn hotel? Nee. Ik denk. Ik denk van niet. Maar. Ik moet het niet doen. Ik word er. Dinges. Daag.’
Stream-of-consciousness
McBride giet het hele verhaal in een soort eerste persoon stream-of-consciousnessvorm. In de buitenlandse pers wordt ze hierdoor ook wel vergeleken met James Joyce. De literaire stijl past bij het verhaal, bij het feit dat de menselijke geest maar een bepaalde mate van ellende kan verdragen zonder op tilt te slaan. De literaire stijl is dus zeker gepast en origineel, maar maakt het boek zo mogelijk nog zwaarder dan de thematiek op zich al is.
[Deze recensie verscheen eerder (2015) op CLEEFT]
Een meisje is maar half af vertelt over een jonge vrouw die alles in het leven tegen zich heeft. Haar broer heeft al van kleins af aan een hersentumor, haar vader heeft zijn gezin in de steek gelaten, haar moeder heeft een slechte jeugd gehad en zoekt haar heil in het geloof. Het naamloze hoofdpersonage wordt op dertienjarige leeftijd verkracht door haar oom en zoekt sinds dat moment steeds heftigere vormen van seksualiteit op om zichzelf voor haar zonden te straffen.
Een meisje is maar half af
McBride geeft inzicht in de verknipte geest van een jonge vrouw die compleet de weg kwijt is. Van enig mededogen of nuance is geen sprake. Dit maakt ‘Een meisje is maar half af’ een gigantisch zwaar boek om te lezen. Deze ellende is vanuit een ik-perspectief geschreven, waardoor de lezer zich snel verplaatst in het hoofd van de vrouw en haar getraumatiseerde leven. De schrijfstijl helpt hier ook aan mee. ‘Ze kan de pest krijgen en iedereen. Iedereen kan de pest krijgen want ik word hier in mijn eentje begraven. Ik zeg tegen hem. Klaar. Niet meer komen denk ik. Kom je nog een keertje naar mijn hotel? Nee. Ik denk. Ik denk van niet. Maar. Ik moet het niet doen. Ik word er. Dinges. Daag.’
Stream-of-consciousness
McBride giet het hele verhaal in een soort eerste persoon stream-of-consciousnessvorm. In de buitenlandse pers wordt ze hierdoor ook wel vergeleken met James Joyce. De literaire stijl past bij het verhaal, bij het feit dat de menselijke geest maar een bepaalde mate van ellende kan verdragen zonder op tilt te slaan. De literaire stijl is dus zeker gepast en origineel, maar maakt het boek zo mogelijk nog zwaarder dan de thematiek op zich al is.
[Deze recensie verscheen eerder (2015) op CLEEFT]
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Anne Oerlemans
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
