Pattersons handelsmerk nekt het verhaal

Zoals de titel al doet vermoeden is Cross country een boek waarin Pattersons rechercheur Alex Cross figureert. Cross wordt op de zaak van een afgeslacht gezin gezet. Toevallig blijkt de vermoorde moeder een oud vriendinnetje van Cross te zijn geweest. Veel tijd om te treuren krijgt hij niet, want er worden nog andere gezinnen afgeslacht in Washington D.C. Het spoor leidt naar een Nigeriaanse huurmoordenaar, Tijger genaamd. Cross besluit de antwoorden in Afrika te gaan zoeken en komt daar in een nachtmerrie terecht.
De boeken van Patterson wisselen van kwaliteit. Er zitten toptitels tussen, maar ook titels die zwaar onder de maat zijn. Cross country behoort tot de laatste categorie en dat is grotendeels te danken aan het handelsmerk van Patterson: snelle, korte en kernachtige hoofdstukken.
Het grootste deel van Cross Country speelt zich af in Nigeria, Sudan en Sierra Leone. Cross komt daar in een volkomen losgeslagen samenleving terecht. Corruptie, ontvoeringen, martelingen en afschuwelijke moorden zijn aan de orde van de dag en Cross krijgt daar ook zijn portie van mee.
De flaptekst stelt dat Cross country leest als een ijzingwekkende achtbaan. Dat klopt, maar dat is geen aanbeveling voor dit boek. Patterson heeft het boek vol gruwelijkheden gestopt en daar had hij veel meer aandacht aan moeten besteden dan nu het geval is. Situaties als een jong meisje dat achteloos wordt weggegooid met een ontploffende granaat en een stel mensen waar Cross gehecht aan is geraakt en dat omkomt in een brandend huis worden in een enkele zin afgehandeld. De korte hoofdstukken (waarvan de indeling me een raadsel is) zorgen ervoor dat deze zaken geen impact hebben. Patterson zorgt voor snelheid op momenten dat er rust nodig is. Daardoor leest dit boek als een concept van een verhaal dat nog nader uitgewerkt had moeten worden.
Op andere fronten overtuigt Cross country ook niet. Cross zou een goede rechercheur moeten zijn, maar dat blijkt niet uit dit boek. Alle aanwijzigen om Tijger te zoeken worden hem op een presenteerblaadje aangeboden. Hij hoeft er geen enkel denkwerk voor te verrichten.
Dat de lezer, zoals de flaptekst stelt, continu op het verkeerde been wordt gezet klopt niet. Het is voor de lezer op elk moment in het boek duidelijk waar het verhaal naartoe gaat, ook omdat Patterson de situaties beschrijft waarin Cross geen rol speelt.
Cross country snelt op deze manier voort. Wonderlijk genoeg vindt de moordenaar het niet de moeite waard om Cross om zeep te helpen, ook al krijgt hij daartoe de kans en ook al kijkt hij in andere gevallen niet op een moord meer of minder. Dat geeft Cross de gelegenheid om in het laatste, korte hoofdstuk nog met een oplossing te komen die volledig uit de lucht komt vallen en de lezer nog even door de strot wordt geduwd.