Harstad laat het aan de lezer over om bepaalde zaken zelf in te vullen. Dat is geen gemakkelijke oplossing

maar wel de kracht van het boek.,Voor zijn boek Darlah, 172 uur op de maan kreeg de Noorse schrijver Johan Harstad in zijn land een belangrijke literaire prijs, de 'Brage Prize', in de categorie jeugdliteratuur.
Om strategische redenen besluit een groepje wetenschappers in de Verenigde Staten om een paar jongeren een weektripje naar de maan aan te bieden. Tieners uit de hele wereld kunnen zich aanmelden als kandidaat, en dat doen ze dan ook met miljoenen tegelijk. Uit de vele aanmeldingen worden Midori uit Japan, Antoine uit Frankrijk en Mia uit Noorwegen gekozen. Na een spoedtraining gaan ze daadwerkelijk op weg naar een basis op de maan die veertig jaar geleden in het geheim is gebouwd. Die basis is tot nu toe ongebruikt gebleven, en het wordt de tieners na aankomst al snel duidelijk waarom: zij zijn daar niet de enige levende wezens...
Harstad creëert een sfeer van geheimzinnigheid rond de gebeurtenissen. Voor ze naar de maan vertrekken krijgen de jongeren in een visioen een deel van een code mee. In Amerika volgt een dementerende man de maanmissie via de televisie. Af en toe heeft hij een helder moment en denkt hij terug aan de tijd toen hij betrokken was bij de vorige maanlanding. Die geheimzinnigheid voert Harstad ook door in de ontmoeting met de buitenaardse wezens op de maan. Wat zijn dat voor wezens en wat willen ze eigenlijk? Vragen, vragen, maar geen pasklare antwoorden. Harstad laat het aan de lezer over om bepaalde zaken zelf in te vullen. Dat is geen gemakkelijke oplossing, maar wel de kracht van het boek.