Misdaad maakt nog geen thriller

De blauwe vogel speelt zich grotendeels af in een klein Ghanees dorpje. Op een dag vindt het vriendinnetje van een Ghanese minister iets in een hut dat op een nageboorte lijkt. Omdat zij verbonden is met een hooggeplaatst iemand, is het van het grootste belang om deze zaak op te lossen. Maar wie is daar deskundig genoeg voor? Kayo Odamtten is een man die in Engeland heeft gestudeerd, daarna probeerde een baan bij de politie in Ghana te krijgen en toen dat mislukte bij een onderzoekslaboratorium is gaan werken. Zijn expertise is gewenst voor deze zaak, dus vraagt de Ghanese politie of hij zich vrij kan maken van zijn werk en mee wil helpen. Eenmaal in het dorpje aangekomen, raakt Kayo middels de verhalen die verteld worden binnen de kortste keren betrokken bij de geheimen van het dorpje.
De blauwe vogel is geen dik boek en zelfs binnen de amper 240 bladzijden wordt het verhaal behoorlijk opgerekt. Het heeft nogal wat voeten in aarde voor Kayo van zijn werk weg kan en daardoor wordt er pas na de helft van het boek met een onderzoek begonnen, als er al sprake is van een echt onderzoek. Het boek gaat niet zozeer over het raadsel van de nageboorte, maar wil eerder een beeld geven van een Ghanese gemeenschap met haar cultuur van verhalen vertellen. Nii Ayikwei Parkes strooit kwistig met allerlei Ghanese woorden die verder niet uitgelegd worden en waarvan de lezer de betekenis uit de context moet halen.
Misdaad in een boek maakt het niet gelijk tot een thriller. Zo is het ook met De blauwe vogel. De doorsnee thrillerlezer zal hierin niet kunnen vinden wat hij zoekt. Geïnteresseerden in Afrika wel, maar dat is een andere doelgroep.