Willen is geen kunnen

De derde duiker verscheen voor het eerst in 2006. Lispet herschreef het in 2009 waarbij hij volgens eigen zeggen flink gesneden en vooral gesleuteld heeft. Het boek wordt uitgegeven door Gopher, een printing on demand-uitgeverij. Pod-uitgeverijen zijn de laatste uitweg voor wannabe-schrijvers die geen gehoor vinden bij andere uitgeverijen. Het redigeerwerk bij pod-uitgeverijen is slechter dan bij doorsnee uitgeverijen. Hun uitgaven kenmerken zich dan ook door allerlei (zet)fouten, een vaak bedroevende schrijfstijl en een vreemd gebruik van interpunctie.
Het moet gezegd worden dat het aantal fouten in De derde duiker minder is dan in een gemiddelde pod-uitgave. Misschien heeft de herziening in 2009 geholpen. Toch zijn er her en der nog wat letters en woorden weggevallen en misschien wist Lispet het soms echt niet, zoals bij ‘paparassen’.
De bedroevende schrijfstijl van de andere pod-uitgaven vind je ook terug in De derde duiker. Lispet maakt veel gebruik van bijvoeglijke naamwoorden en kan het niet laten om zinnen te schrijven als ‘Daarbij de zwarte lucht inkijkend, leek het een hele mooie nacht met heldere hemel te worden’.
Enthousiasme kan Lispet niet ontzegd worden. Hij heeft zelfs een website aan zijn hoofdrolspeler gewijd. Daar staat onder andere te lezen: ‘Omdat hij absoluut geen schrijfervaring heeft, zijn enkele hoofdstukken vele malen herschreven’.
In het voorwoord steekt Lispet zijn enthousiasme voor het schrijven ook niet onder stoelen of banken. Het lezen van Clive Cussler heeft bij hem de aanzet gegeven.
Dat is te merken aan het begin van het boek. De eerste scène speelt zich tijdens de Tweede Wereldoorlog af. Een Engels vliegtuig verliest zijn goudlading voor de kust van Nederland. Zestig jaar later herinnert de piloot zich opeens dat het goud daar nog ligt. Omdat hij de jongste niet meer is, zorgt hij voor een duikbuddy die kan helpen het goud binnen te halen. Dit alles wordt afgeluisterd door een derde partij, die het goud zelf ook goed kan gebruiken.
Lispet doet erg zijn best om een avontuurlijk verhaal te vertellen, maar slaagt daar niet in. Willen is niet altijd kunnen. De lawine aan actiescènes en het aantal moordaanslagen op de hoofdrolspeler Victor Vuurenberg is gewoon teveel. Lispet probeert soms een komische noot aan te brengen, maar ook dat komt gekunsteld over. De autodeur die eruit gerukt wordt bij een man die ruzie maakt met zijn schoonmoeder, de gids die twee keer op verschillende plaatsen de dupe wordt van het optreden van Victor, het koelbloedige telefoongesprek dat hij met zijn zus heeft terwijl hij onder vuur ligt… het is allemaal erg gemaakt en gewoon niet leuk.
En zo gaat dat zo’n 400 pagina’s door. Boordevol actie, maar slecht geschreven. Soms moet je een hobby voor jezelf houden.