Niet zo vindingrijk als zijn voorgaande boeken

David Ellis heeft bij mij hoge ogen gegooid met zijn twee voorlaatste titels In het gezelschap van leugenaars en De zevende dag, door de uitstekende plots in die boeken. De verwachtingen waren daarom hooggespannen voor De verborgen man. En alhoewel dit boek weer een goed bewijs is van de vertelkunst van Ellis, scoort het dit keer op het gebied van de plot minder dan zijn voorgaande boeken. In het geval van Ellis is dat overigens nog steeds een meer dan ruime voldoende.
Jason Kolarich is een advocaat die opgegroeid is in een probleemgezin. Samen met zijn buurjongen Sammy Cutlers begaf hij zich regelmatig op het criminele vlak. Op een gegeven moment scheidden hun wegen zich omdat Kolarich de kans kreeg om te studeren.
Jaren later vraagt Cutlers of Kolarich zijn advocaat wil zijn. Cutlers wordt verdacht van het vermoorden van een pedofiel, Griffin Perlini. Perlini zou bijna dertig jaar geleden het toen vijfjarige zusje van Cutlers (en dus buurmeisje van Kolarich) hebben ontvoerd. Er is nooit meer een spoor van haar vernomen. Kolarich wordt ingeschakeld via een geheimzinnige mr. Smith die zogenaamd optreedt namens Cutlers. Deze mr. Smith heeft er alle belang bij dat Cutlers zo spoedig mogelijk op vrije voeten komt en deinst nergens voor terug om zijn doel te bereiken. Kolarich gaat er al snel achterkomen wat dat in de praktijk betekent.
Zoals gezegd ligt de nadruk in deze Ellis ditmaal niet op een vindingrijk plot zoals in zijn voorgaande boeken, maar er blijft nog meer dan voldoende over om van te genieten. Ellis schetst een geloofwaardig beeld van de advocaat Kolarich die geen middel schuwt (getuigenbeïnvloeding etc...) om de zaak te winnen en wars is van ethische aspecten. Het doel heiligt de middelen.
De verborgen man is vlotgeschreven en Ellis voert de lezer met net iets meer informatie dan de advocaat Kolarich. Stiekem hoop je dat er aan het einde van het boek een daverende onthulling komt in de trant van ik-heb-je-alle-feiten-gegeven-en-toch-om-de-tuin-kunnen-leiden. Helaas, hoe logisch de oplossing ook is, ze komt nogal uit de lucht vallen.
En helaas, ook de vertaling laat het af en toe afweten, vooral als het gaat om uitdrukkingen die alleen in het Engels voorkomen. Schrijnendste voorbeeld: ‘Barking up the right tree’ letterlijk vertalen met ‘tegen de juiste boom blaffen’.