Veel beschrijving en weinig verhaal

In de laatste dagen van 1988 waagt John Bard, een Amerikaanse journalist, zich in Copacabana; een mooie naam voor het ghetto van de Colombiaanse stad Medellín.
Hij is daar voor een interview met de bendeleider Angelito, die niet te vertrouwen blijkt en hem gevangen zet. Copacabana is een troosteloze wijk waar het zich aansluiten bij een (jeugd)bende de enige manier lijkt om het hoofd boven water te houden. De jeugdbendes bevechten elkaar om elke vierkante meter territorium en worden op hun beurt in het gareel gehouden door de bendes die zich met zaken voor volwassenen bezighouden: drugs en politiek.
De rol van John is onduidelijk in het verhaal. Hij wordt gevangengehouden en mag af en toe toehoorder zijn, maar het grootste deel van het boek speelt zich buiten hem om af. Aan het eind van het boek is het de personages zelf ook niet duidelijk waarom John gevangen werd gehouden. De enige reden voor zijn rol kan zijn dat het gemakkelijk is om een aantal zaken uit te leggen omdat er een buitenstaander bij betrokken is.
Deze onduidelijkheid speelt het boek parten. Het toch al niet te dikke boek gaat gebukt onder beschrijvingen van allerlei situaties en levens van personages. Eigenlijk wekt het de indruk alsof Verbeek een beeld wilde geven van het leven en de criminaliteit in Colombia en daarbij een thrillerverhaaltje als kapstok nodig had. Dat is jammer, want dat thrillerverhaaltje wordt op geen enkele manier goed uitgewerkt. Geen verklaringen, geen plot, geen einde... Er worden voornamelijk bendeoorlogen uitgevochten en zonder een duidelijke verhaallijn is dat tamelijk vermoeiend.
Een ander vermoeiend punt is het taalgebruik van de personages. Verbeek stopt allerlei Spaanse woorden en zinnetjes in de dialogen. Als het de bedoeling is om op deze manier wat couleur locale aan het boek te geven, dan is dat aan mij verspild.
Verbeek laat zien dat hij de onderwereld van Colombia kent. Helaas heeft hij de thrillervorm gekozen om daar verslag van te doen. Af en toe laat hij merken dat hij spanning kan oproepen, zoals wanneer een bendelid zijn vuurdoop krijgt als hij zijn eerste moord moet plegen of wanneer een bendelid zich vrijwillig aanmeldt voor een zelfmoordaanslag. Maar dit is niet genoeg voor een thriller. Zonder duidelijk verhaal blijft er alleen een beschrijving over.
Wat dat betreft kan Verbeek zich beter beperken tot een biografie zoals hij al over Pablo Escobar schreef.