Hebban recensie
Beter geschikt voor televisie
De meeste mensen zullen Dexter kennen van de televisieserie. Deze serie is gebaseerd op de hoofdpersoon Dexter Morgan die inmiddels in vijf boeken van Jeff Lindsay voorkomt.
Seizoen 1 volgde het eerste boek op de voet; de overige boeken boeken werden niet meer gebruikt voor de seizoenen die daarna volgden.
Dexter is een seriemoordenaar. Dat zit in zijn bloed en dat had zijn pleegvader Harry destijds al snel door. Dankzij Harry heeft Dexter zijn noodzaak tot moorden aangewend om alleen degenen te treffen die het verdienen; in de praktijk dus andere seriemoordenaars.
Door zijn werk als bloedspatpatroonanalist komt Dexter veel in contact met de slachtoffers van moordenaars die op hun beurt weer het slachtoffer van Dexter gaan worden.
In Dexters donkere demonen komt Dexter op het pad van een erg wrede tegenstander. Deze vermoordt zijn slachtoffers niet, maar amputeert langzaam alle ledematen en andere lichaamsdelen zoals de tong en lippen. Dexter ziet een confrontatie met deze 'waardige' tegenstander vol verwachting tegemoet.
Ik heb ooit vijf minuten van deze serie gezien en dat was voldoende om dit boek niet te kunnen lezen zonder aan de televisieserie te denken. Het boek leest als een televisiescenario. Dit komt vooral door de gemakkelijke oplossingen die Lindsay bedenkt die misschien wel werken voor een niet zo veeleisend televisiepubliek maar niet in een boek.
Dexter is bijvoorbeeld zo briljant om te bedenken dat een makelaar wel eens wat moorden op kleine jongetjes op zijn geweten kan hebben, omdat hem opvalt dat de ouders van die jongens onlangs een huis gekocht hebben; de politie had al allerlei sporen onderzocht maar dit was hen niet opgevallen.
Of neem bijvoorbeeld brigadier Doakes die vermoedt dat Dexter wat in zijn schild voert en wekenlang in zijn eentje bij hem staat te posten om hem in de gaten te houden.
Lindsay gaat luchtig om met het gegeven van de seriemoordenaar die zijn slechte trekjes gebruikt om andere seriemoordenaars op te sporen en om te brengen. Het verhaal wordt door Dexter zelf verteld met humoristische ondertoon. En ook deze vreemde mix van zijn duistere kant die met humor wordt gebracht lijkt beter tot zijn recht te komen op televisie. Om die reden is Dexters donkere demonen het meest geschikt voor de fans van de televisieserie.
Seizoen 1 volgde het eerste boek op de voet; de overige boeken boeken werden niet meer gebruikt voor de seizoenen die daarna volgden.
Dexter is een seriemoordenaar. Dat zit in zijn bloed en dat had zijn pleegvader Harry destijds al snel door. Dankzij Harry heeft Dexter zijn noodzaak tot moorden aangewend om alleen degenen te treffen die het verdienen; in de praktijk dus andere seriemoordenaars.
Door zijn werk als bloedspatpatroonanalist komt Dexter veel in contact met de slachtoffers van moordenaars die op hun beurt weer het slachtoffer van Dexter gaan worden.
In Dexters donkere demonen komt Dexter op het pad van een erg wrede tegenstander. Deze vermoordt zijn slachtoffers niet, maar amputeert langzaam alle ledematen en andere lichaamsdelen zoals de tong en lippen. Dexter ziet een confrontatie met deze 'waardige' tegenstander vol verwachting tegemoet.
Ik heb ooit vijf minuten van deze serie gezien en dat was voldoende om dit boek niet te kunnen lezen zonder aan de televisieserie te denken. Het boek leest als een televisiescenario. Dit komt vooral door de gemakkelijke oplossingen die Lindsay bedenkt die misschien wel werken voor een niet zo veeleisend televisiepubliek maar niet in een boek.
Dexter is bijvoorbeeld zo briljant om te bedenken dat een makelaar wel eens wat moorden op kleine jongetjes op zijn geweten kan hebben, omdat hem opvalt dat de ouders van die jongens onlangs een huis gekocht hebben; de politie had al allerlei sporen onderzocht maar dit was hen niet opgevallen.
Of neem bijvoorbeeld brigadier Doakes die vermoedt dat Dexter wat in zijn schild voert en wekenlang in zijn eentje bij hem staat te posten om hem in de gaten te houden.
Lindsay gaat luchtig om met het gegeven van de seriemoordenaar die zijn slechte trekjes gebruikt om andere seriemoordenaars op te sporen en om te brengen. Het verhaal wordt door Dexter zelf verteld met humoristische ondertoon. En ook deze vreemde mix van zijn duistere kant die met humor wordt gebracht lijkt beter tot zijn recht te komen op televisie. Om die reden is Dexters donkere demonen het meest geschikt voor de fans van de televisieserie.
1
Reageer op deze recensie
