Mooie geschiedschrijving zonder misleiding

In haar voorwoord schrijft McDermid dat iemand had gezegd dat ze weer eens een boek moest schrijven dat zich in Schotland zou afspelen. Dat heeft ze met Een duister domein gedaan.
Het boek volgt Karen Pirie die hoofd van de afdeling Onopgeloste Zaken is. Karens aandacht wordt gevraagd voor 2 zaken die zich ruim twintig jaren geleden hebben afgespeeld in Newton of Wemyss. Tijdens de mijnstakingen die destijds het hele land in hun greep hielden, verdween Mick Prentice, een mijnwerker. Enige tijd later werden de dochter en kleinzoon van één van de rijkste mannen van Schotland ontvoerd. Bij het overhandigen van het losgeld werd de dochter het slachtoffer van een vuurgevecht. De kleinzoon werd nooit teruggevonden.
Bij een auteur als McDermid die al de nodige voortreffelijke thrillers heeft geschreven, ben je snel geneigd om de lat hoog te leggen. Als je Een duister domein gaat vergelijken met ander werk van McDermid, dan komt het niet als allerbeste uit de bus, maar op zich is het een boek dat de moeite waard is. Met de nodige flashbacks weet McDermid goed de sfeer neer te zetten van de mijnstaking in de jaren tachtig. Daarnaast is haar karaktertekening ook zoals gewoonlijk erg treffend: de vrijgevochten journaliste die zich de bemoeienissen van een rijke Schot moet laten welgevallen, de rechercheur die meer last dan gemak heeft van een eerdere opgeloste moordzaak en de in de steek gelaten vrouw van een mijnwerker die daarna door de gemeenschap is uitgekotst... Het zijn enkele voorbeelden van personages die het verhaal levend maken.
In haar voorwoord zegt McDermid dat ze door haar grootouders een liefde voor de boeken van Agatha Christie ontwikkelde. Dit zegt ze met de nodige eerbied en dat is terecht, want wat misleiding van de lezer betreft kan McDermid nog heel wat leren van Christie. Net als McDermid met Een duister domein heeft Christie ook enkele boeken geschreven waarin moordzaken van jaren geleden worden opgelost. Een voorbeeld is Vijf kleine biggetjes waarin Christie een paar hints weet te verwerken, waardoor de oplettende lezer al snel denkt te weten hoe de moord destijds gepleegd is, om er op het eind achter te komen dat hij voor een zoveelste maal misleid is door de koningin van de misdaad. McDermid lukt dat niet in Een duister domein. Ook zij geeft een aantal aanwijzingen weg, maar deze zijn voldoende voor de oplettende lezer om te kunnen reconstrueren wat er zich ruim 20 jaar geleden heeft afgespeeld.
McDermid kan goed schrijven, maar het afronden van een verhaal is niet haar sterkste punt. Ergens op het eind komt een verklarende brief boven water die meer geschreven lijkt te zijn voor de lezer die nog enkele details ingevuld wil zien, dan voor degene voor wie de brief bestemd is en die helemaal niet op de hoogte is van welk detail dan ook.
Ook de snelheid waarmee nog enkele praktische zaken moeten worden afgerond doet een beetje afbreuk aan het mooie staaltje van geschiedschrijving dat McDermid heeft laten zien. Maar toch blijft de algemene indruk wel dat McDermid hiermee een prima boek heeft geschreven.