Meer dan een zoveelste vervolg in een horrorserie

Chelsea Cain maakte haar daverende entree in de thrillerwereld met Hartendief en Hartzeer over de rechercheur Archie Sheridan en de seriemoordenares Gretchen Lowell.
In Genadeloos vinden we Sheridan terug in een inrichting waar hij is opgenomen na zijn gruwelijke confrontaties met Lowell. Zij is ontsnapt en de buitenwereld is in twee kampen verdeeld: aan de ene kant degenen die bang voor haar zijn en proberen te vluchten en aan de andere kant de grote meute fans die via fansites en dergelijke Lowell een erestatus geven. Ook producten als T-shirts met Lowells afbeeldingen en rondleidingen langs plaatsen waar ze haar slachtoffers heeft achtergelaten lopen enorm goed.
En dan worden de volgende slachtoffers gevonden; gruwelijk vermoord en op de plaats van misdrijf wordt een grote hoeveelheid hartjes gevonden. Rechercheur Henry Sobol wil graag de hulp van Sheridan inschakelen, maar is Sheridan wel te vertrouwen? Uit de voorgaande avonturen is gebleken dat Sheridan nog steeds een zwak voor Lowell heeft, of eigenlijk dat hij lijdt aan het Stockholmsyndroom.
Aanvankelijk lijkt het erop dat Cain haar eigen formule aan het uitmelken is. Wat voor avonturen zullen de seriemoordenares en de rechercheur die stapelgek op haar is nu weer beleven? Maar Genadeloos is te goed om het af te doen als een gemakzuchtig volgend deeltje. Het is meer dan een zoveelste vervolg in een horrorserie. Zeker, Cain laat het ook in dit boek niet na om met allerlei gore details op de proppen te komen. In Genadeloos is bijvoorbeeld een grote rol weggelegd voor allerlei oogbollen die bij mensen, levend of dood, verwijderd worden en elders weer opduiken. Maar Cain weet dergelijke details te doseren en ook ze te combineren met een goed inzicht in het karakter van de verschillende personages en hun beweegredenen.
En als je tegen het einde van het boek denkt dat je zelf ook deze variatie op het thema had kunnen verzinnen, komt Cain nog met een plotwending die je gelijk weer op het puntje van je stoel zet.
Soms is er een uitstekende reden om voort te bouwen op een horrorformule en Sheridan en Lowell zijn daar het bewijs van.