Toeval troef

IJsdood is het tweede boek van Michael Theurillat en het eerste dat in vertaling verschijnt. Evenals in het eerste boek speelt in IJsdood commissaris Eschenbach de hoofdrol. De verwijzingen naar het eerste boek zijn beperkt; wat dat betreft kan IJsdood prima zonder kennis van het voorgaande boek gelezen worden.
Het verhaal komt langzaam op gang. In het begin van het boek bemoeit commissaris Eschenbach zich met een schietpartij in een nachtclub die verder niet meer ter sprake komt. In afwisselende hoofdstukken volgt de lezer tegelijkertijd een assistent van een professor bij een biochemisch instituut die ingeschakeld wordt bij het vertalen van enkele Arabische berichten die onderschept zijn door het leger. Kort daarop verdwijnt de assistent en wordt Eschenbach belast met de opsporing. Daarnaast krijgt hij te maken met een dode man die uit een rivier is gevist. Autopsie leert dat de man vergiftigd is. Men kan de identiteit van de man niet achterhalen. Langzamerhand ontdekt men dat meer onbekende mensen (daklozen, drugsverslaafden en bedelaars) ogenschijnlijk doodgevroren zijn maar in werkelijkheid vergiftigd zijn.
Theurillat heeft met IJsdood geen sterk boek geschreven. De tempowisselingen doen vreemd aan. Soms worden hele perioden in een paar woorden samengevat terwijl iets meer uitleg ook welkom zou zijn geweest, dan wordt er bladzijdenlang aandacht besteed aan een scène die gemakkelijk geschrapt had kunnen worden.
Theurillat moet het erg hebben van toeval om zijn plot rond te krijgen. Hij komt nog net weg met hoe één van de personages bij toeval een gecodeerde lijst met namen in handen krijgt. De praktijk leert hoe slordig er in Nederland soms met dergelijke, gevoelige informatie omgesprongen wordt. Theurillat maakt het echter te bont als hij vertelt hoe een personage zomaar ergens in een openbaar toilet iemand anders in een hokje een cruciaal telefoontje hoort plegen.
De kring met personages is klein in dit boek. Ook hier komt het toeval weer om de hoek kijken. De personages die elkaar logischerwijze niet zouden moeten kennen, blijken gaandeweg het boek weer allerlei onderlinge relaties te hebben.
Dit komt het plot allemaal niet ten goede. Als op het eind van het boek nog een paar van die geheime onderlinge relaties onthuld worden, komt dat niet meer als verrassing maar roept het eerder een gevoel op van dat-kan-er-ook-nog-wel-bij. De geloofwaardigheid is daardoor ver te zoeken. Meer oefening in het opzetten van een goede verhaallijn is bij Theurillat geen overbodige luxe.