Een werk van fictie?

Het lekken van allerlei geheimen door Edward Snowden was al een grote bedreiging voor de Amerikaanse inlichtingendienst NSA, maar directeur Theodore Anders ziet zich nu voor een nog groter gevaar geconfronteerd. Door middel van een programma voor gezichtsherkenning, dat is losgelaten op camerasystemen in het buitenland, komt hij te weten dat één van zijn spionnen stiekem heeft afgesproken met een journalist. Hij onderneemt gelijk actie om het gevaar te elimineren, maar hij kan niet alle schade voorkomen. Daarnaast merkt hij dat zijn eigen acties steeds meer vragen oproepen bij zijn medewerkers. Welke maatregelen van de NSA zijn eigenlijk geoorloofd om de vrede te bewaren?

Barry Eisler is voornamelijk bekend vanwege zijn serie over huurmoordenaar met een geweten John Rain. Opgejaagd moet het zonder John Rain doen, maar mogelijk introduceert Eisler wel een nieuwe held, de dove NSA-medewerker Manus die vuile zaakjes opknapt voor Theodore Anders, maar gaandeweg steeds meer vermoedt dat het allemaal niet in de haak is. Eisler bouwt zijn verhaal zodanig op, dat je als lezer hetzelfde ondergaat als de NSA-medewerkers die zich tegen hun directeur keren.

In Opgejaagd maak je eerst kennis met de belangrijkste figuren van de NSA. Natuurlijk doen ze goed werk; ze beschermen het land tegen terrorisme, dus als vanzelf vat je sympathie op voor hen. Maar als je steeds meer feiten krijgt over hoe ze het terrorisme bestrijden, dan komen de bedenkingen vanzelf. Zijn de middelen die de NSA hanteert niet erger dan de kwaal? De gebeurtenissen volgen elkaar in Opgejaagd snel op en er is weinig tijd voor reflectie door de al zo één-dimensionale karakters. Slechts twee afvallige NSA-medewerkers krijgen wat invulling mee van Eisler, misschien omdat hij nog verder met hen wil in de toekomst. 

Opgejaagd is vooral een harde spionageroman, waarin naar hartenlust bedrogen en gemanipuleerd wordt en veelvuldig valse informatie wordt verspreid. Voor de lezer die zich afvraagt of de NSA werkelijk in staat is om de hele wereld te controleren zoals Eisler dat optekent in Opgejaagd, heeft hij een nawoord geschreven. Hij zegt daarin dat het voor de onthulling van Snowden waarschijnlijk allemaal niet geloofwaardig zou zijn geweest, maar dat we inmiddels beter weten. Natuurlijk heeft hij nog veel dingen verzonnen voor Opgejaagd, maar wie zegt dat niet het in de praktijk allemaal al gebeurt?

De echte factcheckers krijgen van Eisler in het nawoord enkele pagina’s waarin per hoofdstuk wordt verwezen naar artikelen op internet en die Eisler als onderbouwing voor zijn boek heeft gebruikt. Een andere keuze is de struisvogelpolitiek en volhouden dat het een werk van fictie is.